( ၂၀၁၁ မွာ လႊင့္ခဲ့တဲ့ ဒီအင္တာဗ်ဳးက ေအမီပါဒီ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အေၾကာင္းပါ။ နည္းနည္း မိတ္ဆက္ေပးရရင္
ေအမီကို ၇.၁၁.၇၉ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ၁၉ ႏွစ္မွာ ဦးေဏွာက္အေျမွးေရာင္ေရာဂါပိုးေၾကာင့္ ေသြးဆိပ္တက္ရာက ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာက္ကပ္ ၂ ဖက္ပ်က္စီးခဲ့ျပီး သရက္ရြက္ကိုလည္း ထုတ္ပစ္ခဲ့ရတယ္။ ၂ ႏွစ္ၾကာျပီးတဲ့ေနာက္ ဖခင္ထံက ေက်ာက္ကပ္တစ္လံုး ျပန္အစားထိုးခဲ့ရတယ္။ ေျခေထာက္ျဖတ္ျပီး ၇ လအၾကာမွာ ေအမီဟာ စျပီးႏွင္းေလွ်ာစီးခဲ့တယ္။ ၂၀၀၃ မွာေတာ့ လူငယ္မသန္မစြမ္းေတြအတြက္ ထူေထာင္ထားတဲ့ NGO အဖြဲ႔ရဲ့ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူျဖစ္လာခဲ့ျပီး အေၾကာျပင္ပညာရွင္အျဖစ္လည္း အသက္ေမြးခဲ့ပါတယ္။ အလွျပေမာ္ဒယ္လုပ္ငန္းထဲကိုလည္း ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၃ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေအမီဟာ ေျခတုထုတ္လုပ္သူ၊ မသန္စြမ္းသူတို႔ရဲ့ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေအမီဟာ What’s Buggin Seth ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္မွာပါ၀င္ခဲ့ျပီး ၂၀၁၄ မွာေတာ့ How to Raise an Olympian ဆိုတဲ့ ရုပ္သံအစီအစဥ္မွာ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
အခုေတာ့ ေအမီဟာ အေမရိကန္ရုပ္သံလိုင္းက က်င္းပတဲ့ 18th Season of Dancing with Stars ဆိုတဲ့ အကျပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ႏႊဲေနတာ ၃ ပတ္တိတိရွိျပီျဖစ္ျပီး ပရိသတ္ရဲ့ မ်က္ရည္စိုတဲ့ အားက်ခ်ီးမြမ္းမွဳေတြကို ခံယူရရွိေနပါတယ္။ ေအမီရဲ့ ကိုယ္တုိင္ေျပာ အထုပၸတၱိကို နားေထာင္ၾကည့္ရေအာင္။ )
တကယ္လို႔ ရွင္တို႔ရဲ့ ဘ၀ဟာ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ျပီးေတာ့ ရွင္တို႔ဟာ စာေရးဆရာျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုဇတ္လမ္းမ်ဳိးျဖစ္ေစခ်င္ပါသလဲရွင္။
ဒီေမးခြန္းဟာ ကြ်န္မရဲ့ ဘ၀ကို ထာ၀ရေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မဟာ လပ္စ္ဗီးဂပ္စ္ သဲကႏၳာရနယ္ေျမမွာေမြးဖြားခဲ့ျပီး ကြ်န္မအလိုခ်င္ဆံုးကေတာ့ လြတ္လပ္မွဳပါပဲ။ တကမၻာလံုးအႏွ႔ံခရီးထြက္မယ္၊ ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ေဒသမွာ အေျခခ်မယ္၊ ၀တၱဳေတြေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြမက္ခဲ့ပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းေအာင္ျပီးေတာ့ ၁၉ ႏွစ္မွာ ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ေနရာကို ေရႊ႔ေျပာင္းခဲ့ျပီး အေၾကာျပင္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအလုပ္မွာ ကြ်န္မအတြက္ လက္ႏွစ္ဖက္ရယ္၊ ကုတင္တစ္လံုးရယ္ပဲ လိုအပ္ျပီး ဘယ္ေနရာကိုမဆို သြားလို႔ရခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မဘ၀မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းကင္းနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ထိန္းခ်ဳပ္ခြင္႔ကို ရခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀ခရီးဟာ ရုတ္တရက္ၾကီး မေကာက္ေကြ႔သြားခင္အခိ်န္အထိေပါ့ေလ။
တစ္ေန႔မွာ တုပ္ေကြးျဖစ္တယ္ထင္လို႔ အလုပ္ကေစာေစာအိမ္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ၂၄ နာရီမျပည့္ခင္မွာပဲ ကြ်န္မေဆးရုံေပၚမွာ အသက္ရွဴစက္တပ္ထားရျပီး အသက္ရွင္ခြင့္ ၂ % ပဲရွိေတာ့တဲ့အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါျပီ။ ဆရာ၀န္ေတြက ဦးေဏွာက္အေျမွးေရာင္တာလုိ႔ ေရာဂါနာမည္တပ္ၾကျပီး ၂ လခြဲအတြင္းမွာ သရက္ရြက္၊ ေက်ာက္ကပ္၊ ဘယ္ဘက္နားအၾကားအာရုံနဲ႔ ကြ်န္မရဲ့ ဒူးေအာက္ပိုင္း ေျခ ၂ ေခ်ာင္းကို ဆံုးရွဴံးခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မ မိဘေတြက ကြ်န္မကို ေဆးရုံကေန ဘီးတပ္လွည္းနဲ႔ တြန္းထုတ္ယူလာတဲ့အခါ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေကာ္ပတ္ရုပ္တစ္ရုပ္လို တစ္စစီျပန္တပ္ဆင္ထားသလိုခံစားရပါတယ္။
အဆိုးဆံုးကာလကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ ေျခတုေတြကို ပထမဆံုးေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မွားျပီလို႔သိရပါေတာ့တယ္။ ေျခတုေတြက ေဖာင္းေဖာင္းၾကီးၾကီး၊ သတၱဳေတြ၊ ပိုက္ေတြနဲ႔ အ၀ါေရာင္ရာဘာေျခေခ်ာင္းေတြကို ျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမ့ကို ေဘးမွာထားျပီး မ်က္ရည္ပင္လယ္ေ၀ေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီေျခတုၾကီးေတြကို စြပ္ျပီး မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္တဲ့အခါ သိပ္ကိုနာက်င္ျပီး သိပ္လွဴပ္လို႔လည္းမရပါဘူး။ ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ကမၻာပတ္ျပီး ဘယ္လိုခရီးသြားမလဲ၊ ကြ်န္မေနခ်င္တဲ့ စြန္႔စားခန္းေတြ၊ ပံုျပင္ေတြျပည့္ေနတဲ့ဘ၀မ်ဳိးကို ဘယ္လိုေနရပါ့မလဲလို႔ မေတြးပဲမေနႏုိင္ပါဘူး။ ဘယ္လုိျပန္ျပီး ႏွင္းေလွ်ာစီးႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲဒီေန႔က အိမ္ျပန္ျပီး အိပ္ရာထဲမွာေခြေနလိုက္တာ ေနာက္ထပ္လေပါင္းနည္းနည္းၾကာသြားတဲ့အထိပါပဲ။ ေျခတုေတြကို အိပ္ရာေဘးမွာထားျပီး လက္ေတြ႔ကိုရင္မဆိုင္ပဲ ေရွာင္လႊဲေနလိုက္တာ စိတ္ေရာ၊ ကိုယ္ေရာ တစ္စစီျပိဳကြဲကုန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မသိတာက ေရွ႔ဆက္သြားဖို႔ဆိုရင္ ေအမီအေဟာင္းကို စြန္႔လႊတ္ျပီး ေအမီအသစ္ကို ေထြးေပြ႔ရမယ္ဆိုတာပါပဲ။
ဒါကို နားလည္လာတ့ဲအခါက်ေတာ့ ကြ်န္မအေနနဲ႔ အရပ္ ၅ ေပ ၅ လကၼပဲ ျဖစ္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေလ။ ေျခတုအကူအညီနဲ႔ ကြ်န္မ အရပ္ရွည္ခ်င္သေလာက္ရွည္လို႔ရတယ္။ ( ရယ္သံမ်ား) ဒါမွမဟုတ္လည္း ကြ်န္မတြဲသြားတဲ့သူရဲ့ အရပ္ေပၚမူတည္ျပီး ပုခ်င္သေလာက္လည္း ပုလို႔ရေသးတယ္။ ( ရယ္သံမ်ား) ႏွင္းေလွ်ာစီးတဲ့အခါက်ရင္လည္း ေျခေထာက္ေတြေအးမေနေတာ့ဘူး။ ( ရယ္သံမ်ား) အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ကြ်န္မေျခေထာက္ကို ရွိသမွ်ဖိနပ္အားလံုးနဲ႔ ေတာ္ေအာင္လုပ္လို႔ရတယ္ေလ။ ( ရယ္သံမ်ား) ဒါေၾကာင့္ ေျခတုမွာေကာင္းက်ဳိးေတြလည္းရွိပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မေမးမိတာပါ။ ဘ၀ပုစာၦေပါ့ေလ။ တကယ္လို႔ ကြ်န္မရဲ့ ဘ၀ဟာ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ျပီး ကြ်န္မဟာ စာေရးဆရာျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုဇတ္လမ္းမ်ဳိးျဖစ္ေစခ်င္သလဲလို႔။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ ေႏြေန႔လည္အိပ္မက္ကို ျပန္စမက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွလွပပ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာျမင္ၾကည့္တယ္။ ကြ်န္မခရီးတစ္ေလွ်ာက္ တျခားလူေတြကို ကူညီေနတယ္။ ႏွင္းေတာင္တစ္ေလွ်ာက္ ႏွင္းေတြကို ထိေတြ႔ရုံမကပဲ ေလကလည္း မ်က္ႏွာကိုတိုးလို႔၊ ရင္ခုန္သံေတြလည္းျမန္လို႔ ျပန္ျပီးႏွင္းေလွ်ာစီးဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္တယ္။ တကယ့္ကို ျဖစ္ေနသလိုမ်ဳိး အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေတြးေနတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္မဘ၀မွာ က႑သစ္တစ္ခုကို ဖြင့္ႏုိင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
၄ လၾကာျပီးတဲ့အခါ ကြ်န္မ ႏွင္းေလွ်ာစီးေျခနင္းေပၚမွာ ေရာက္ေနခဲ့ပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတုိင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒူးနဲ႔ ေျခက်င္း၀တ္က ေကြးလို႔မရဘူး။ ေျခနင္းၾကီး၀တ္လ်က္နဲ႔ ကြ်န္မလဲသြားေတာ့ က်န္တဲ့ စကိတ္စီးသမားေတြကို ထိမိကုန္တယ္။ ( ရယ္သံမ်ား) ေတာင္ေပၚကေန ေလွ်ာဆင္းဖို႔ ၾကိဳးစားေပမယ့္ ေတာင္ထိပ္မွာပဲ ကပ္က်န္ေနခဲ့တယ္။( ရယ္သံမ်ား) ကြ်န္မ အေတာ္ကို တုန္လွဴပ္သြားတာ။ က်န္တဲ့သူေတြလိုပဲ ကြ်န္မ အေတာ္ကိုစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မသာ သင့္ေတာ္တဲ့ ေျခတုတစ္စံုရမယ္ဆိုရင္ ႏွင္းေလွ်ာစီးႏုိင္မွာပဲလုိ႔ ကြ်န္မသိတယ္။
ဒါဟာကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အကန္႔အသတ္ေဘာင္ေတြအေၾကာင္း ေလ့လာခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ အခက္အခဲအတားအဆီးေတြဆိုတာ ၂ မ်ဳိးပဲလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔ကို ပိတ္မိေနေအာင္ တားထားမလား။
တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္ေအာင္ တြန္းအားေပးမလား ဆိုတာပါပဲ။
ကြ်န္မအေနနဲ႔ ဘယ္လိုေျခတုေတြသံုးရမလဲဆိုတာ တစ္ႏွစ္လံုးလံုး ရွာေဖြေနခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ မေတြ႔တဲ့အဆံုး ကိုယ့္ဘာသာထြင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေျခတုလုပ္တဲ့သူနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ဟာ ေျခတုအပိုင္းေတြကို တစ္စစီတပ္ၾကည့္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ႏွင္းေလွ်ာစီးဖို႔ ေျခတုတစ္စံုရလာပါတယ္။ ကြ်န္မေျခသည္းအေရာင္ေလးေတြကိုေတာင္ ေျပာင္းလို႔ရေသးတယ္။ ကြ်န္မ ၂၁ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ဒီေျခတုအသစ္တစ္စံုနဲ႔ ကြ်န္မအေဖရဲ့ ေက်ာက္ကပ္ကို ရခဲ့ျပီး အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏွင္းေလွ်ာစီးတယ္၊ အလုပ္ျပန္လုပ္တယ္၊ ေက်ာင္းျပန္တက္တယ္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ NGO လုပ္ငန္းတစ္ခုကို မသန္မစြမ္းလူငယ္ေတြအတြက္ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ျပီး သူတို႔ကို အားကစားပြဲေတြ၀င္ျပိဳင္ႏုိင္ေအာင္ ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေတာင္အာဖရိကကိုသြားျပီး ကေလးငယ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဖိနပ္စီးႏိုင္ေအာင္ ကူညီႏိုင္ခဲ့တာမို႔ သူတို႔ေတြ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ဒီႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာေတာ့ ကြ်န္မဟာ ကမၻာ့ဖလား ေရႊတံဆိပ္ကို ဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ( လက္ခုပ္သံမ်ား ) ဒါဟာ ကြ်န္မကို ကမၻာထိပ္တန္းအဆင့္ အမ်ဳိးသမီးႏွင္းေလွ်ာစီးသူ အျဖစ္သတ္မွတ္ခံရတာပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁ ႏွစ္၊ ကြ်န္မ ေျခေထာက္ေတြကို ဆံုးရွဴံးခဲ့တုန္းက ေရွ႔မွာဘာေတြျဖစ္လာမယ္၊ ဘာေတြကို ေမွ်ာ္မွန္းရမယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မရဲ့အတိတ္ကို ျပန္ေျပာင္းခ်င္သလားလို႔ ဒီေန႔ေမးလာခဲ့ရင္ေတာ့ မေျပာင္းခ်င္ပါဘူးလို႔ ေျဖရမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီေျခေထာက္ေတြက ကြ်န္မကို မသန္မစြမ္းျဖစ္ေစတာမဟုတ္ပဲ သန္စြမ္းေစတာမို႔ပါ။ သူတို႔က ကြ်န္မကို စိတ္ကူးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအေပၚ အားကိုးေစတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြကို ယံုၾကည္ေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြ်န္မတို႔ရဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြကို လက္နက္ကရိယာေတြအျဖစ္ အသံုးခ်လို႔ရတယ္လို႔ ကြ်န္မက ယံုၾကည္ပါတယ္။ ေဘာင္ေတြကို ဖြင့္ထုတ္မယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ ဘာမဆိုလုပ္ႏိုင္တယ္၊ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီအိပ္မက္ေတြကို ယံုၾကည္ျပီး ေခါင္းထဲက အေၾကာက္တရားေတြကို ရင္ဆုိင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔ရဲ့ဘ၀ေတြကို အကန္႔အသတ္ေဘာင္ေတြထဲက ထိုးေဖာက္ ရွင္သန္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ဒီေဘာင္ေတြရွိေနလို႔သာ ဒီလိုေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ျဖစ္လာတာပါ။ ေဘာင္ေတြဆိုတာက အရွိတရားရဲ့ အဆံုးသတ္ေတြျဖစ္ေနေပမယ့္ အိပ္မက္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြရဲ့ အစျပဳရာလည္းျဖစ္ေနပါေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔အဖို႔ ရွင္တို႔ကို ကြ်န္မ စိန္ေခၚခ်င္တာကေတာ့ အကန္႔အသတ္ေဘာင္ေတြကို အႏွဳတ္လကၡဏာအျဖစ္၊ အဆိုးမျမင္ၾကပဲ ဒါေတြကို လက္ေဆာင္မြန္ေတြအျဖစ္ ျမင္ၾကည့္ၾကဖို႔ပါပဲ။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြမို႔လို႔ ကြ်န္မတို႔ရဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြကို ထြန္းညိွႏိုင္ျပီး ကြ်န္မတို႔ကို ေမွ်ာ္မွန္းထားတာထက္ပိုခရီးေရာက္ေအာင္ ကူညီႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေဘာင္ေတြကို ဖ်က္ဆီးရမယ္လို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဘာင္ေတြကို တြန္းဖယ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဘယ္ေလာက္အ႔ံၾသစရာေကာင္းတာေတြကို ျမင္ရသလဲ ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။
ဘာသာျပန္သူ - သႏၱာ၀င္း
( ေအမီ ျပိဳင္ပြဲမွာ က ေနတဲ့ ဗီဒီယုိ အပိုင္းေလးေတြကို ၾကည့္ပါဦး။ ဘယ္ေလာက္လွသလဲလို႔။ )
ကိုးကား။
Living beyond limits – Amy Purdy https://www.youtube.com/watch?v=N2QZM7azGoA
Dancing with Stars – First week https://www.youtube.com/watch?v=1JtNvidSmQo
Dancing with Stars – Second week https://www.youtube.com/watch?v=bdnVd7E78g8
Dancing with Stars – Third week https://www.youtube.com/watch?v=GPkFdlck0Os1 Amy Purdy & Derek - Cha Cha - DWTS 18 (Opening Night)
