၁၅-၁ဝ-၂ဝ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ ၿမန္မာ့အသံနွင့္ ရုပ္ၿမင္သံၾကားအစီအစဥ္မွ ဖြဲ႕စည္းပံု အေၿခခံ ဥပေဒ ၿပင္ဆင္ေရး ဥပေဒစကားဝိုင္းကို စီစဥ္တင္ဆက္သြားခဲ့ပါသည္။
ယေန႔အခိ်န္တြင္ နိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ဥပေဒပညာရွင္မ်ား အၾကားတြင္ လည္းေကာင္း၊ သတင္းမီဒီယာမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္မ်ားမွာ ၂ဝဝ၈ ခုနွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒကို အသစ္ၿပန္ေရးၾကရန္၊ ၿပင္ဆင္ၾကရန္ဆိုသည့္ အေၾကာင္း အရာပင္ ၿဖစ္ပါသည္။
ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒဆိုသည္မွာ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံ၏ အသက္ၿဖစ္ပါသည္။ ၿပည္သူမ်ား အားလံုး အေၿခခံဥပေဒအေၾကာင္း က်ယ္က်ယ္ၿပန္႔ၿပန္႔ သိရိွေစရန္အတြက္ ဥပေဒ စကားဝိုင္းကို ေရြးခ်ယ္ေဆြးေႏြး တင္ၿပၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း သိရိွရသည္။
ေဆြးေႏြးပဲြတြင္ ပါဝင္ေဆြးေႏြးၾကသူမ်ားမွာ နိုင္ငံေတာ္သမၼတ၏ ဥပေဒအႀကံေပး ဦးေသာင္းညြန္႔၊ ကခ်င္တိုင္းရင္းသား နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာမနန္တူးဂ်ာ၊ Myanmar Peace Centre မွ ဥပေဒအႀကံေပးပုဂၢိဳလ္ ေဒါက္တာအင္ဒရူး ငြန္က်ံဳးလ်န္၊ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္နိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးနွင့္ ဥပေဒေရးရာ ေကာ္မရွင္အဖြဲ႕ဝင္ ဦးေက်ာ္ဝင္းနွင့္ ၿပည္ေထာင္စုေရွ႕ေနခ်ဳပ္ရံုးအၿငိမ္းစားညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဥပေဒပညာရွင္ ဦးသန္းေအာင္တို႔ ၿဖစ္ပါသည္။
ဦးေသာင္းညြန္႔။ ၂ဝဝ၈ ခုနွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံ ဥပေဒေပၚေပါက္လာတဲ့ ေနာက္ခံသမိုင္းနွင့္ ပတ္သက္၍ အက်ဥ္းခ်ံဳးတင္ၿပသြားပါမယ္။ ၁၉၈၈ ခုနွစ္တြင္ တပ္မေတာ္က နိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို ရယူၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္နွင့္ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေတာ္ တည္ေထာင္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုေၾကညာခဲ့တဲ့အခါမွာ အဲဒီတုန္းက အေၿခအေနက ၁၉၈၈ ခုနွစ္ မတိုင္မီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံမွာ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံု အေၿခခံ ဥပေဒကို ၿပန္ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ၁၉၇၄ ခုနွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေၿခခံ ဥပေဒဟာ တစ္ပါတီစနစ္နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္နိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ အေၿခခံနဲ႔ ေရးသားၿပ႒ာန္း ခဲ့တဲ့ ဥပေဒၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ အတြက္ကို ၁၉၇၄ ခုနွစ္ အေၿခခံဥပေဒကို သံုးစဲြၿပီးေတာ့မွ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ဆိုတာ လံုးဝမၿဖစ္နိုင္တဲ့ ကိစၥ ၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ ၁၉၇၄ ခုနွစ္ အေၿခခံဥပေဒကို သံုးစဲြၿပီးေတာ့ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီစနစ္ လမ္းေၾကာင္းကိုသြားဖို႔ မၿဖစ္နိုင္တဲ့အတြက္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီ နိုင္ငံေတာ္ ကို တည္ေထာင္နိုင္ေအာင္ အေၿခခံဥပေဒအသစ္ ေရးဆဲြၿပ႒ာန္းဖို႔ အတြက္ လိုအပ္လာ ပါတယ္။ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ အေၿခခံဥပေဒအသစ္ ဆဲြဖို႔အတြက္ စဥ္းစားတဲ့အခါက်ေတာ့ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုကို စဥ္းစားၾက ပါတယ္။ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုကို စဥ္းစားတဲ့အခါက်ေတာ့ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းကဘာလဲ ဆိုေတာ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံက်င္းပၿပီး အဲဒီ အမ်ိဳးသား ညီလာခံကေနၿပီး ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံ ဥပေဒအသစ္ ေရးဆဲြၿပ႒ာန္းနိုင္ေအာင္ လိုအပ္တဲ့ အေၿခခံမူေတြ ခ်မွတ္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး စဥ္းစားလို႔ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို စဥ္းစားနိုင္ေအာင္ အမ်ိဳးသား ညီလာခံက်င္းပေရးကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဲဒီတုန္းက နိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္ဝပ္ပိၿပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕က ၂၈-၅-၁၉၉၂ ရက္ေန႔မွာ တရားဝင္တည္ရိွေနတဲ့ နိုင္ငံေရး ပါတီေတြရယ္၊ အဲဒီတုန္းက ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြရယ္၊ တစ္သီးပုဂၢလ ကိုယ္စားလွယ္ ေတြရယ္ကို ဖိတ္ေခၚၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒအသစ္ ေရးဆဲြေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ့ အႀကိဳညႇိနိႈင္းေဆြးေႏြးပဲြတစ္ရပ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အႀကိဳညႇိနိႈင္း ေဆြးေႏြးပဲြကို ၂၃၆-၁၉၉၂ ရက္ေန႔ကေန ၁ဝ-၇-၁၉၉၂ ရက္ေန႔အထိ ေဆြးေႏြး ညႇိနိႈင္းခဲ့တဲ့ ရလဒ္က အားလံုး တက္ေရာက္လာၾကတဲ့သူေတြက ဖြဲ႕စည္းပံု အသစ္ေရးဆဲြနိုင္ေရးအတြက္ အမ်ိဳးသားညီလာခံတစ္ရပ္ ေခၚယူဖို႔ဆိုၿပီး သေဘာတူ ၾကပါတယ္။ ဒါက ပထမအခ်က္ အေနနဲ႔ပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီအမ်ိဳးသားညီလာခံ ေခၚယူက်င္းပခဲ့တဲ့အခါမွာ ဒီညီလာခံႀကီးကို တက္ေရာက္မယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ တရားဝင္ တည္ရိွေနတဲ့ ပါတီေတြထဲက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ေရြးခ်ယ္ တင္ေၿမႇာက္္ခံရတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ တိုင္းရင္းသားမ်ိဳးႏြယ္ေတြ၊ လူမ်ိဳးစု ကိုယ္စားလွယ္ေတြေပါ့ေလ၊ ေတာင္သူလယ္သမား ကိုယ္စားလွယ္၊ အလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္၊ နိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းေတြ၊ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြ၊ အၿခားဖိတ္ၾကားသင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ စသည္ၿဖင့္ အစုအဖြဲ႕ စုစုေပါင္း (၈) ဖြဲ႕က ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ဖိတ္ၾကားၿပီး ညီလာခံ က်င္းပသင့္တယ္ ဆိုၿပီး ညႇိနိႈင္းရရိွခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီညႇိနိႈင္းရရိွတဲ့ အခ်က္နွစ္ခ်က္အေပၚ မူတည္ၿပီး ၉-၁-၁၉၉၃ ရက္ေန႔မွာ စတင္က်င္းပခဲ့ ပါတယ္။ ကိုယ္စားလွယ္အစုအဖြဲ႕ (၈)ဖြဲ႕မွ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ေပါင္း ၇ဝဝ ေက်ာ္နဲ႔ အမ်ိဳးသားညီလာခံႀကီးကို က်င္းပခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီက်င္းပတဲ့ေနရာမွာ တရားဝင္တည္ရိွေနတဲ့ အဓိကနိုင္ငံေရးပါတီလို႔ ဆိုရမယ့္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီတို႔၊ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး ပါတီတို႔ စတဲ့ပါတီေတြမွာပါတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ပါခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ၉-၁-၁၉၉၃ ရက္ေန႔က စတင္က်င္းပခဲ့တဲ့ ညီလာခံႀကီးမွာ အေၿခခံဥပေဒေရးဆဲြနိုင္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အခန္းေခါင္းစဥ္ေတြ၊ အေၿခခံမူေတြ ခ်မွတ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ညီလာခံႀကီး ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕နဲ႔ က်င္းပေနတဲ့အခိ်န္မွာ ၃ဝ-၃-၁၉၉၆ ရက္ေန႔က်ေတာ့ ညီလာခံႀကီးကို ယာယီရပ္ဆိုင္းလိုက္ရတဲ့ အေၿခအေနမ်ိဳး ၿဖစ္လာပါတယ္။ ညီလာခံႀကီးကို ဘာေၾကာင့္ ယာယီရပ္ဆိုင္းလိုက္ရသလဲ ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္အနည္းငယ္ ရွင္းလင္းလိုပါတယ္။ ညီလာခံ ႀကီးက်င္းပေနတဲ့အခိ်န္မွာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီကေနၿပီး အမ်ိဳးသားညီလာခံ က်င္းပေရးေကာ္မရွင္နဲ႔ လုပ္ငန္းေကာ္မတီကို ၄င္းတို႔ပါတီနဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႕ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးနိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါဆိုၿပီး တင္ၿပလာပါတယ္။
ဒီလိုတင္ၿပလာတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမ်ိဳးသားညီလာခံက်င္းပေရး ေကာ္မရွင္ရယ္၊ အမ်ိဳးသား ညီလာခံက်င္းပေရးလုပ္ငန္း ေကာ္မတီရယ္ကို ေပးထားတဲ့တာဝန္က အခုလို နိုင္ငံေရး ပါတီတစ္ခုခုက အစိုးရအဖြဲ႕နဲ႔ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးဖို႔ဆိုတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ေပးမထား ပါဘူး။ အဲဒီလိုေပးမထားတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ့ တင္ၿပခ်က္ကို ေဆာင္ရြက္ မေပးနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို ေဆာင္ရြက္မေပးနိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ အမ်ိဳးသားညီလာခံကို ဆက္မတက္ဘဲ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ၃ဝ-၃-၁၉၉၆ ရက္ေန႔မွာ ယာယီရပ္ဆိုင္းထားတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသား ညီလာခံႀကီး ကို ၃ဝ-၈-၂ဝဝ၃ ရက္ေန႔မွာ နိုင္ငံေတာ္ကေနၿပီး ေရွ႕ဆက္သြားမယ့္ မူဝါဒ လမ္းစဥ္(၇)ရပ္ ကို ေၾကညာလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီလိုေၾကညာလိုက္တဲ့အခါမွာ ပထမဦးဆံုးေဆာင္ရြက္မယ့္ အစီအစဥ္က ရပ္ဆိုင္းထား တဲ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံႀကီးကို ၿပန္လည္က်င္းပဖို႔ ၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အစီအစဥ္ပါတာနဲ႔ အညီ အမ်ိဳးသားညီလာခံကို ၁၇-၅-၂ဝဝ၄ ရက္ေန႔ ၿပန္လည္က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒိီလို ၿပန္လည္က်င္းပဖို႔ စီစဥ္တဲ့အခါမွာလည္း အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူ အမ်ိဳးသားညီလာခံ ၿပန္လည္တက္ေရာက္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဖိတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတက္ေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို ၂ဝဝ၄ ခုနွစ္မွာ ၿပန္လည္က်င္းပတဲ့ အမ်ိဳးသား ညီလာခံမွာ ကိုယ္စားလွယ္ေပါင္း ၁ဝဝဝ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
မူလပထမပိုင္းမွာ ဖိတ္ၾကားခဲ့တဲ့ အစုအဖြဲ႕ (၈) ဖြဲ႕၊ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္နဲ႔ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ အပိုင္းေတြအတြက္ အေသးစိတ္ အေၿခခံမူေတြ ဆက္လက္ခ်မွတ္နိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာမွာ ညီလာခံဟာ ၃-၉-၂ဝဝ၇ ရက္ေန႔မွာ က်န္တဲ့အပိုင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံရဲ့ လိုအပ္တဲ့ အေၿခခံမူေတြ ခ်မွတ္နိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားညီလာခံရဲ့ လုပ္ငန္းတာဝန္အားလံုး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ ၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခုရိွတာက အားလံုး နိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ တက္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အစုအဖြဲ႕ (၈)ဖြဲ႕က ကိုယ္စားလွယ္ေတြအားလံုး ညႇိညႇိနိႈင္းနိႈင္း၊ တိုင္တိုင္ပင္ပင္နဲ႔ ညီလာခံႀကီးကို တက္ညီ လက္ညီ ေဆြးေႏြးၾကၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့အၿမင္ေလးေတြကို ေဖာ္ၿပီးေတာ့မွ တင္ၿပၾကမယ္ ဆိုလို႔ရိွရင္ ၁၉၉၆ ခုနွစ္က ရပ္ဆိုင္းထားခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံႀကီးဟာ ဒီေလာက္ ေတာင္မွ ၾကာခ်င္မွ ၾကာလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးစရာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရိွလာပါတယ္။ အမ်ိဳးသား ညီလာခံကေနၿပီးေတာ့ အေၿခခံဥပေဒေရးဆဲြေရးအတြက္ အေၿခခံမူေတြ ခ်မွတ္ေပးတဲ့ အခါမွာ ဒီအေၿခခံမူေတြအေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕စည္းပံု အေၿခခံဥပေဒ အသစ္ေရးဆဲြဖို႔ တာဝန္တစ္ရပ္ ၿဖစ္လာပါတယ္။
အဲဒီတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္နိုင္ေအာင္ နိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးနွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ေကာင္စီ ကေနၿပီး အေၿခခံဥပေဒ ေရးဆဲြေရး ေကာ္မရွင္တစ္ရပ္ကို ၁၈-၁ဝ-၂ဝဝ၇ ရက္ေန႔မွာ ဖြဲ႕စည္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေကာ္မရွင္ကေန အမ်ိဳးသားညီလာခံက ခ်မွတ္ေပးခဲ့တဲ့ အေၿခခံမူေတြ၊ အေသးစိတ္အေၿခခံ မူေတြအေပၚမူတည္ၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒ မူၾကမ္းကို ေရးဆဲြခဲ့ရာမွာ ၁၉-၂-၂ဝဝ၈ ရက္ေန႔မွာ ေအာင္ၿမင္စြာ ေရးဆဲြ ၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။
ဒါက ဒုတိယအဆင့္ၿဖစ္သြားၿပီ။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒမူၾကမ္းလည္း ေပၚေပါက္လာၿပီ။ ဒီဖြဲ႕စည္းပံု အေၿခခံဥပေဒမူၾကမ္း ေပၚေပါက္လာၿပီးတဲ့အခါမွာ ဒါကိုၿပည္သူေတြရဲ့ဆႏၵ ခံယူဖို႔ အတြက္ နိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးနွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီဟာ ၿပည္လံုးကြ်တ္ ဆႏၵခံယူပဲြ က်င္းပေရး ဥပေဒတစ္ရပ္ ၿပ႒ာန္းေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဥပေဒၿပ႒ာန္းခ်က္နဲ႔အညီ အဆင့္ဆင့္ေသာ ေကာ္မရွင္ေတြကို ဖြဲ႕စည္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ၿပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပဲြက်င္းပဖို႔ ၁ဝ-၅-၂ဝဝ၈ ရက္ေန႔ကို သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီအခိ်န္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာတဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ကို ရန္ကုန္တိုင္းနဲ႔ ဧရာဝတီတိုင္းတို႔က ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ၿပည္လံုးကြ်တ္ ဆႏၵခံယူပဲြ က်င္းပေရးကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရန္ကုန္တိုင္း အတြင္းမွာရိွတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ (၄ဝ)နဲ႔ ဧရာဝတီတိုင္း အတြင္းမွာရိွတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ (၇) ၿမိဳ႕နယ္ စုစုေပါင္း ၿမိဳ႕နယ္(၄၇)ၿမိဳ႕နယ္အတြက္ မူလ သတ္မွတ္တဲ့ရက္မွာ ၿပည္လံုးကြ်တ္ဆႏၵခံယူပဲြက်င္းပမယ့္ ကိစၥကို ယာယီ ရပ္ဆိုင္းထား ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့တစ္ၿပည္လံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္ (၂၇ဝ) ေလာက္ကို မူလသတ္မွတ္ တဲ့ ရက္မွာပဲ ေအာင္ၿမင္စြာက်င္းပ ၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။
နာဂစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ယာယီရပ္ဆိုင္းထားခဲ့ရတဲ့ အဲဒီၿမိဳ႕နယ္ (၄၇)ၿမိဳ႕နယ္မွာ ၂၄-၅-၂ဝဝ၈ ရက္ေန႔မွာ ဒီဆႏၵခံယူပဲြကို က်င္းပေပးနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္နိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာအရ ၿပည္လံုးကြ်တ္ ဆႏၵခံယူပဲြက်င္းပၿပီးစီးတဲ့အခါမွာ ၿပည္သူေတြရဲ့ဆႏၵက စုစုေပါင္း ေထာက္ခံ ဆႏၵမဲ (၉၂ ဒသမ ၄၈) ရာခိုင္နႈန္းေပးခဲ့တာကို မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြအရ သိရိွခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၂ဝဝ၈ ခုနွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒႀကီးကို နိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးနွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီကေန အတည္ၿပဳေပးခဲ့ ပါတယ္။ ၂၉-၅-၂ဝဝ၈ ရက္ေန႔မွာ ၿပည္ေထာင္စု ၿမန္မာနိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒအသစ္ကို အတည္ၿပဳ ၿပ႒ာန္းေၾကာင္းေၾကညာ ေပးခဲ့ပါတယ္။
၂ဝဝ၈ ခုနွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒ ေပၚေပါက္လာတဲ့သမိုင္းေၾကာင္း ကေတာ့ ဒါေလာက္ ပါပဲ။ အဲဒီမွာတစ္ခုေၿပာခ်င္တာက ၂ဝဝ၈ ခုနွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေၿခခံဥပေဒကို ၿပည္လံုးကြ်တ္ ဆႏၵခံယူပဲြ က်င္းပတဲ့အခါမွာ နိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ၿမန္မာနိုင္ငံမွာရိွေနတဲ့ သံရံုးက သံအမတ္ေတြနဲ႔ သံအရာရိွေတြ၊ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဆႏၵမဲေပးေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ တစ္ၿပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ ေလ့လာခြင့္ေတြ ေပးခဲ့ ပါတယ္။
အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔လည္း သူတို႔ေတြ႕ရိွခ်က္အရ ေက်နပ္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး သိရိွခဲ့ရ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒါဟာ ၂ဝဝ၈ ခုနွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒ ေပၚေပါက္လာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းကို အက်ဥ္းအားၿဖင့္ ေၿပာဆိုလိုၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခုက ဒီ ၂ဝဝ၈ ခုနွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒအရ ၿပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၊ အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္၊ တစ္ဖက္က အစိုးရအဖြဲ႕၊ တရားရံုးခ်ဳပ္ စသည္ၿဖင့္ ဖြဲ႕ၾကတယ္။ နိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို ခဲြေဝက်င့္သံုးမယ့္၊ အခ်ဳပ္အၿခာအာဏာကို ခဲြေဝက်င့္သံုးမယ့္ Institutions ေတြေပါ့ေလ။ အဖြဲ႕အစည္းေတြေပၚလာတဲ့ အခါမွာအခုဆိုရင္ အေၿခခံဥပေဒအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ သက္တမ္း ငါးနွစ္ကာလမွာ အခု ဒီအေၿခခံ ဥပေဒကို လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးေနတာဟာ သက္တမ္းထက္ဝက္၊ လေပါင္းအားၿဖင့္ ၃ဝ ေက်ာ္၊ ဒီေလာက္ ကာလ အတြင္းမွာ တစ္ဖက္က ၿပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ဆိုလည္း အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္နဲ႔ ၿပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ပူးေပါင္းထားတာ၊ ဒီဘက္က သမၼတ ဦးေဆာင္တဲ့ အစိုးရအဖြဲ႕၊ ဒီ Institution နွစ္ခုသည္ အေၿခခံဥပေဒက ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ အေနအထားရိွတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံသည္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုေတာ့ အမွန္တကယ္ ေလွ်ာက္လွမ္း ေနၿပီ။ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္း ေပၚတက္ေနၿပီ ဆိုတာကို ၿပည္ပနိုင္ငံေတြကလည္း အသိအမွတ္ၿပဳလာၾကၿပီ။ အသိအမွတ္ ၿပဳလာတာနဲ႔အညီ နိုင္ငံတကာကေန ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကို လ်စ္လ်ဴရႈထားတဲ့ အေၿခအေနကေနၿပီးေတာ့ အခုၿပည္ပနိုင္ငံေတြက နိုင္ငံအႀကီး အကဲေတြ၊ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကိစၥေတြ၊ ဒါေတြ ေတြ႕ေန ၾကရပါၿပီ။ ဆိုလိုတဲ့ သေဘာကေတာ့ ၿပည္တြင္းတင္မကဘူး၊ နိုင္ငံတကာသည္ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းကို ၿမန္မာနိုင္ငံဟာ အမွန္တကယ္ ေလွ်ာက္ေနပါသလားဆိုတာကို လက္ခံ လာၾကတဲ့ အေနအထားေတြ႕ရပါတယ္။
ဒီလို တိုေတာင္းလွတဲ့ကာလေလးမွာ အေၿခခံဥပေဒအရ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္ရြက္ ခ်က္ဟာ အခုနိုင္ငံတကာ အသိအမွတ္ၿပဳလာတယ္။ သို႔ေသာ္ ေစာေစာက ဦးသန္းေအာင္ ေၿပာသြားသလို တခ်ိဳ႕ပညာရွင္ေတြ၊ တခ်ိဳ႕ နိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ တခ်ိဳ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဒီအေၿခခံဥပေဒကို အသစ္ေရးဆဲြဖို႔လိုတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၿပင္ဆင္ဖို႔လိုတယ္ စသည္ၿဖင့္ အဲဒီလိုေဆြးေႏြးၾကတဲ့ အေနအထားမွာ အဂၤလိပ္လိုေၿပာရင္ Premature ေပါ့ေလ။ သိပ္မ်ား ေစာလြန္းမေနဘူးလား။ ဘာလို႔လဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အလွမ္းကြာခဲ့တာက ၁၉၆၂ ခုနွစ္ကေနၿပီး ၂ဝ၁ဝ ခုနွစ္ထိေအာင္ အလွမ္းကြာခဲ့တယ္။ ဒီကာလအတြင္းမွာ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ကို ၿပည္သူေတြအေနနဲ႔လည္းပဲ အခြင့္အေရး မရခဲ့ၾကသလို ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္ကလည္း ဒီမိုကေရစီ က်င့္စဥ္ကို က်င့္သံုးခဲ့ရတဲ့ အေၿခအေန မရိွပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီအေၿခအေနေလးမွာ အတိုင္းအတာ တစ္ရပ္ထိေအာင္ ဒီအေၿခခံဥပေဒကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးၿပီးေတာ့မွ လိုအပ္တဲ့ ၿပင္ဆင္ဖို႔သင့္တယ္ ဆိုလို႔ ရိွရင္လည္း ၿပင္ဆင္ဖို႔သင့္တဲ့ ကိစၥေလးေတြကို အားလံုး ညႇိညႇိနိႈင္းနိႈင္း၊ တိုင္တိုင္ပင္ပင္နဲ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ဆိုရင္ ၿပည္သူေတြေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ နိုင္ငံေတာ္ကို ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံ ၿဖစ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္သည္ ေအးေအး ေဆးေဆး၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္၊ ညင္ညင္သာသာေလးနဲ႔ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အက်ဥ္းခ်ံဳး ၿပီးေတာ့ တင္ၿပတာၿဖစ္ပါတယ္။
အပိုင္း ၂ ဆက္လက္တင္ျပပါမည္။
ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
0 comments:
Post a Comment