ပုဂၢလိကေန႔စဥ္သတင္းစာေတြရဲ႕ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္

     စာဖတ္သူေတြကို ႀကိဳၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကုိယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ဆိုေပမယ့္ အခုဆိုရင္ ေန႔စဥ္ လူ ၅၀၀ နီးပါးေလာက္ လာဖတ္ေနၾကတဲ့အတြက္ တေလးတစား ႀကိဳတင္ေတာင္းပန္တာပါ။ အခုတေလာ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း ေရးခ်င္ရာေရးမိရင္ မလိုလားအပ္ဘဲ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းေတြ ပါသြားမွာစိုးတဲ့အတြက္ မေရးျဖစ္ေအာင္ အျခားဖတ္မိတဲ့ စာေတြကိုပဲ တင္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ ပုိ႔စ္အသစ္ေတြ မတင္ဘူးလား၊ စာအသစ္ေတြ မေရးေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း အားနာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမယ္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မေကာင္းျမင္စိတ္ေတြ မ်ားေနတယ္လို႔ သံုးသပ္ယူဆတဲ့အတြက္ စာမေရးျဖစ္တာပါ။ မေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ေရးတဲ့စာဆိုရင္ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ အဲဒီေတာ့ သတင္းေတြကို ေဘးကေနပဲ နားေထာင္ျဖစ္၊ ဖတ္ျဖစ္၊ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြရဲ႕ လက္ရွိႏုိင္ငံေရး အေျခအေနေတြအေပၚ အျမင္ေတြကိုလည္း နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရက္ပုိင္းအတြင္း ေျပာသူထက္ နားေထာင္သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က ပိုမ်ားခဲ့ပါတယ္။ ထပ္တူထပ္မွ် မဟုတ္ေပမယ့္ အျခားသူေတြမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး တူညီတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အျမင္ေတြ၊ သံုးသပ္မႈေတြ ရွိေနတာကို မအံ့မၾသ ေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ရွားရွားပါးပါးေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း အယူအဆေတြ၊ အေတြးအျမင္ေတြ ရွိေနၾကတာကို အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။ လက္ရွိအေျခအေနေတြကို ေကာင္းတယ္လို႔ မေျပာေပမယ့္ ဆိုးရြားတယ္လို႔ ေျပာဆုိတာကို မႀကိဳက္တဲ့ လူေတြေပါ့။ သူတို႔အျမင္ကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အရင္တုန္းက တစ္သက္လံုး ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ ေနလာခဲ့ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုလို လြတ္လပ္ခြင့္ အသင့္အတင့္ ရွိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေျပာဆိုၾက၊ ေရးသားၾက၊ လုပ္ကိုင္ၾက၊ ေဆာင္ရြက္ၾကတာဟာ အျပစ္ျမင္စရာ မဟုတ္ေၾကာင္း ခုခံၾကပါတယ္။ အဲဒီအျမင္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေလးစားပါတယ္။ အခုေတာ့ လိုရင္းကို ျပန္ဆက္ရရင္ မီဒီယာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျမင္ေနရ၊ ၾကားေနရတာေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္တဲ့အတုိင္း ေျပာပါရေစ။ စိတ္ခံစားမႈေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ခ်ိဳးႏွိမ္ေရးသားတဲ့ၾကားက အသံုးအႏႈန္း ရင့္သီးတာေတြ ပါရွိခဲ့ရင္ နားလည္ေပးဖို႔ ႀကိဳတင္ေတာင္းပန္ထားခဲ့ေၾကာင္း သတိရေပးၾကေစလိုပါတယ္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အစိုးရပိုင္မဟုတ္တဲ့ ပုဂၢလိကသတင္းစာ အခုေလာေလာဆယ္ ၁၀ ေစာင္၀န္းက်င္ ထြက္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ အကုန္လံုးကို မဖတ္ႏုိင္ေပမယ့္ ၅ ေစာင္၀န္းက်င္ေလာက္ကို အလွည့္နဲ႔ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၃ ေစာင္ေလာက္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သတင္းစာေတြဟာ မူ၀ါဒ တိတိက်က်မရွိဘဲ ႀကံဳရာက်ပန္း လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ သတင္းေဖာ္ျပပံုေတြ၊ သတင္းေရးသားပံုေတြက က်င့္၀တ္နဲ႔ မညီ၊ သိကၡာမရွိ၊ တာ၀န္ယူမႈမရွိ လက္လြတ္စပယ္ ေရးသားၾကတာကို စိတ္မေကာင္းစရာ ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕သတင္းစာေတြဆိုရင္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ အမည္စာရင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ အံ့ၾသရတယ္။ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ သတင္းစာလုပ္တာ မဟုတ္ဘဲ ၀ါရင့္သမၻာရင့္ သတင္းစာသမားေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ့္မူနဲ႔ကိုယ္ ခိုင္ခုိင္မာမာ မရပ္တည္ဘဲ သတင္းစာထုတ္တဲ့ ပိုင္ရွင္အလိုက်၊ အဖြဲ႕အစည္းအလိုက် ေရးသားေဖာ္ျပေနၾကတယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္။ ပရိသတ္ကို စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆြဲေဆာင္တာဆိုေပမယ့္ မ်က္ႏွာဖံုးစာမ်က္ႏွာမွာ သတင္းေခါင္းစီး ေပးပံုေတြက ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္အလိုက္၊ အဖြဲ႕အစည္းအလိုက္ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ျခင္းမရွိ၊ လိုလားႏွစ္သက္ျခင္းမရွိတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို ေဖာေဖာသီသီ သံုးႏႈန္းၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့အလားအလာ မဟုတ္ပါဘူး။

သတင္းစာေတြဟာ စနစ္ကို ေ၀ဖန္ျပဳျပင္မွာလား၊ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို ငယ္က်ိဳးငယ္နာေဖာ္၊ အပုပ္ခ်၊ ေ၀ဖန္၊ ပုတ္ခတ္၊ တုိက္ခိုက္၊ ေျခထိုး၊ ဓားနဲ႔ထိုး လုပ္မွာလား ဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ အားလံုးက ျပည္သူအတြက္၊ ျပည္သူအတြက္လို႔ တြင္တြင္ေအာ္ေနၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ စာဖတ္သူ (ျပည္သူ) ေတြကို ခုတံုးလုပ္ေနတာကို အခုရက္ပိုင္း ပိုလို႔ေတာင္ ျမင္လာရပါေသးတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာကို ဖတ္ၾကည့္လုိက္၊ စာဖတ္သူေတြအတြက္ လက္ငင္းအက်ိဳးရွိေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာ၊ လက္ရွိႏုိင္ငံေရးအေပၚ စာဖတ္သူေတြ ေတြးဆဆင္ျခင္ေစႏုိင္မယ့္ အေၾကာင္းအရာ၊ လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အက်ိဳးရွိေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြထက္ သမိုင္းက်မ္းစာအုပ္ေတြအလား၊ လိပ္ဥတူးစာေစာင္ေတြအလား၊ လံႈ႕ေဆာ္ေရးစာေစာင္ေတြအလား သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆုိင္ ေဆာ္ၾက၊ ႏွက္ၾက၊ ဖဲ့ၾက၊ ရြဲ႕ၾက၊ လံႈ႕ေဆာ္ၾက၊ အခါေတာ္ေပးၾက လုပ္ေနၾကတာဟာ အနာဂတ္အတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ စတုတၳမ႑ိဳင္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ျပန္ေမးၾကရေတာ့မယ့္ အေျခအေနပါ။ မီဒီယာေတြ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ေမးၾကရမယ့္ အေျခအေန ေရာက္ေနၿပီလို႔ ျမင္မိပါတယ္။

မီဒီယာေတြ (သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ ေျပာေနတဲ့လူေတြ) ဟာ အလယ္ကမေနဘဲ၊ အမွန္တရားဘက္ မလိုက္ဘဲ သူတို႔တိမ္းၫြတ္တဲ့ ဘက္ေတြကို သိသိသာသာတစ္မ်ိဳး၊ ေျပာင္တစ္မ်ိဳး တစ္ဘက္ေစာင္းနင္း ေရးေနၾကတာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံအတြက္ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို လူတုိင္းသိၿပီးသားမို႔ အထူးအေထြ မေျပာလိုဘူး၊ ဥပေဒျပဳေရးကလည္း အခုမွ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး၊ ဒါ့အျပင္ အာဏာအားၿပိဳင္မႈေတြၾကားမွာ ဦးတည္ခ်က္ေပ်ာက္ေနတယ္၊ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္က ေခါက္႐ိုးက်ိဳးေနဆဲ၊ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အခုအခ်ိန္အထိ ရပ္တည္ရဲေသးပံုမရ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စတုတၳမ႑ိဳင္ဆိုတဲ့ မီဒီယာေတြကလည္း ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ကုိယ့္သိကၡာနဲ႔ကုိယ္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ၿပီး ေဘး ကေန ေဖးမထိန္းေက်ာင္း၊ ေ၀ဖန္အႀကံျပဳတာေတြ လုပ္ရမယ့္အစား သူတို႔သည္လည္း အာဏာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေရာက္လာေအာင္ ၾသဇာအာဏာ ထူေထာင္ လာၾကတာေတြ ေတြ႕လာရတယ္။ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကို အက်ိဳး ရွိေအာင္ အသံုးခ်ၿပီး အားလံုးကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရမယ့္အစား က်န္တဲ့လူေတြအေပၚ အသာစီးရထားတဲ့ လက္နက္ေတြပမာ အသံုးျပဳေနၾကတာကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႕ေနျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီလိုလူေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘယ္လိုစိတ္ေတြနဲ႔ ေလးစားရမလဲ၊ အားကိုးရမလဲ၊ ယံုၾကည္ရမလဲဗ်ာ။ သမိုင္းက မွတ္တမ္းတင္သြားပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီလို မွတ္တမ္းတင္ထားသူေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္လည္း တစ္ဦးအပါအ၀င္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ ၂၀၁၆-၂၀၁၇ ခုႏွစ္၀န္းက်င္မွာ အခုေဒါင္းနဲ႔ေမာင္းနဲ႔ ေရးေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ ဘယ္ေသာက္ခ်ိဳး ေျပာင္းသြားမယ္ဆိုတာ ဒီကေကာင္က အခုကတည္းက ႀကိဳၿပီးေတာ့ ျမင္ေနတာ ခက္တယ္။ မ်က္ႏွာကို အမဲဆီသုတ္၊ ေခ်ာဆီသုတ္၊ ဖေယာင္းသုတ္၊ စက္ဆီသုတ္ၿပီး မ်က္ႏွာေျပာင္ တုိက္ၾကဦးမွာ ျမင္ေယာင္ေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏုိင္ငံေရးပုေရာဟိတ္ မဟုတ္ သလို၊ ႏိုင္ငံေရးေရွ ႕ျဖစ္ေဟာသူလည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြ မွန္ႏုိင္တဲ့အလားအလာဟာ ဘယ္ေလာက္ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိတယ္ဆိုတာကို တပ္အပ္ေသခ်ာ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုဒီဘက္ ၄-၅ ႏွစ္အတြင္းမွာကို ရဲရဲေတာက္ စာနယ္ဇင္းေတြ၊ စတုတၳမ႑ိဳင္ေတြလို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အၿမဲတမ္း သိဒၶိတင္ေနခဲ့သူေတြဟာ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘယ္မူေျပာင္း၊ ဘယ္လူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘယ္မူေစာင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာကို သိေနေလေတာ့ အေတာ္ခက္တယ္ဗ်ာ။ အက်ိဳးစီးပြား ဆိုတဲ့စကားလံုး ၄ လံုးကို က်န္တာေတြ အားလံုးနဲ႔ လဲလွယ္ကာကြယ္ခဲ့တာေတြဟာ ဆယ္စုႏွစ္ေတာင္ မၾကာေသးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကို ယထာဘူတက်က် ဉာဏ္ေရွ႕ပန္းၿပီး ေတြးမိသူတိုင္း သက္ျပင္းေတြ ခ်မိၾကပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ မေျပာနဲ႔၊ ေနာက္လထဲမွာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခအေန ဘယ္လိုရွိမယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ ကံေသကံမ ေျပာလုိ႔မရတဲ့ အေျခအေန၊ သိပ္ၿပီးေတာ့ ထိလြယ္ရွလြယ္ အေျခအေန၊ အခက္အခဲေတြ ေရာႁပြမ္းေနတဲ့ လက္ရွိအေနအထား၊ တက္ညီလက္ညီမျဖစ္ဘဲ ငါ့ေလွငါထိုးေတြ မ်ားေနတာေတြဟာ ႏုိင္ငံ့အနာဂတ္အတြက္ ေကာင္းတဲ့အလားအလာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္ဆိုရင္ ဒီလိုအေျခအေနေတြကို သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြက ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ၊ အႀကံျပဳ၊ ျပဳျပင္ထိန္းေက်ာင္းလုပ္ၾကရမွာပါ။ ႏုိင္ငံသားေတြအားလံုး ႏုိင္ငံေရးအသိေရခ်ိန္ ျမင့္တက္လာေအာင္၊ တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးမွာ တက္ညီလက္ညီ ပါ၀င္လာေအာင္၊ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ညီၫြတ္ၾက ရေအာင္ ေဆာ္ၾသႏႈိးေဆာ္၊ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ လုပ္ၾကရမွာပါ။ အခုေတာ့ သတင္းစာခ်င္း၊ ဂ်ာနယ္ခ်င္း အက်ိဳးစီးပြားဆုိင္ရာ ပဋိပကၡေတြျဖစ္၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု၊ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးရဲ႕ ထီးရိပ္ကိုခိုၿပီး က်င့္၀တ္နဲ႔မညီတဲ့ ဘက္လိုက္မႈေတြေရး၊ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးအတြက္ တုိက္တြန္းရမယ့္ အစား ေတာ္လွန္ေရးေတးသံေတြနဲ႔ပဲ အၿမဲတမ္းတပ္လွန္႔ ျဖစ္ေနလုပ္ေနၾကတာဟာ မေတြး ၀ံ့ေလာက္ေအာင္ အႏၲရာယ္မ်ားလွပါတယ္။

ပုဂၢလိကေန႔စဥ္သတင္းစာေတြ၊ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္လားရာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ ဆိုတာကေတာ့....။

 

အမွတ္တရ

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)