ခ်ဳိးျဖဴေလးကို အားနာပါ

------------
ေရးသားသူ- ဘစီ

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ စကားကုိ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ေျပာလာလိုက္ၾကရတာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ကတည္းကပဲေနာ္။ ဒါေပမဲ့
ကေန႔အထိ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတာလည္း အားလံုးအသိပဲ။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈရဲ႕ တပ္ဦးမွာရွိခဲ့တဲ့ဆရာ
ႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းဆိုရင္လည္း သူမေသခင္မွာ တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ျမင္သြားခ်င္တယ္လို႔ တဖြဖြေျပာခဲ့ရတယ္။ ဒါ
ေပမဲ့ ေသသာသြားေရာ ျမင္မသြားရပါဘူးဗ်ာ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ေျပာသာေျပာရ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ေသးတာမို႔ သူ႔ေလးခ်ဳိးႀကီးတစ္ပုဒ္ထဲ မွာ “ေျပ(ျပည္)ရြာမွာ ေသတာ ေလာက္ မေကာင္းခ်ိန္မို႔” ဆိုၿပီး ေတာင္မွ ဆရာႀကီးက ထည့္ေရးသြားတာေတြ႕ရဖူးသဗ်။ အခုအခ်ိန္ထိလည္း က်ဳပ္တို႔ဟာ ဆရာႀကီး ကလိတိတိနဲ႔ ညည္းခဲ့သလို ေျပရြာမွာ ေသတာေလာက္ မေကာင္းခ်ိန္ထဲမွာ ရွိေနၾကတုန္းပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီးေတာ့ ေရကန္သာ ၾကာ တိုင္းေအးႏိုင္မယ့္ ေရႊျပည္ေတာ္ဟာ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀းေနရတုန္းပဲဆိုပါေတာ့ေလ။

ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ရက္ကေတာ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေန႔လို႔ဆိုတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီေန႔တုန္းက က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္မွာလည္း အ ခမ္းအနားေတြ လႊတ္လုပ္ၾကသေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းေလွ်ာက္ၾက၊ ခ်ီ တက္ၾက။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္မ်ားကလည္း ခ်ဳိးငွက္ေတြ လႊတ္ၾက၊ ဖေယာင္းတိုင္မီးေတြ ထြန္းၾကနဲ႔လုပ္ေနလိုက္ၾကတာ ဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို က်ဳပ္တို႔ျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္လုိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနၾကတယ္ဆိုတာကို ျပသတဲ့ သက္ေသသာဓကတစ္ခုအ ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ ႐ႈျမင္သဗ်။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေန႔ဆိုလို႔ က်ဳပ္ေခါင္းထဲ အမွတ္ရလာတာက ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္ေလာက္တုန္းက “စစ္ပဲြေတြရပ္”ဆိုၿပီး ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးကိုလိုလားတဲ့ တက္ႂက အင္အားစုမ်ားက ဦးေဆာင္ၿပီး သကာလအင္လ်ားကန္ေပါင္မွာ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္တိုင္ ေလးတစ္ခု စိုက္ထူခဲ့ၾကေသးတယ္မို႔လား။ အႏွီၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေက်ာက္တိုင္ခမ်ာ ၂၄ နာရီေတာင္ မခံရွာဘူး။ အာဏာပိုင္ေတြလာ ၿပီး တူးၿဖိဳသြားတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေက်ာက္တိုင္ ခိုင္ခိုင္မာမာျဖစ္မွာ မလိုလားသူ ေတြရွိေနတယ္ဆိုတာအဲဒီကတည္းက က်ဳပ္တို႔ သံသယ၀င္မိတယ္။

ဒါေပသိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္တဲ့ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ တစ္ေန႔တုန္းက ေျပာရွာတယ္။ သူဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုိခ်င္ လြန္းအားႀကီးလို႔ အိမ္ေရာင္း၊ ကားေရာင္းၿပီးေတာင္မွ လုပ္ေနသတဲ့။ ဘယ္အိမ္ေတြ ေရာင္းထားသလဲ။ သိခ်င္ရင္ လိပ္စာေပးလိုက္မယ္။ သြားၾကည့္ၾကတဲ့ဗ်။ (သူ႔မယ္ အိမ္ဘယ္ႏွလံုးေတာင္မွ ရွိေနသလဲေတာ့ မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ)

အႏွီလို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ကိုယ့္အိတ္ကိုယ္စိုက္ လုပ္ ေနရွာတဲ့ အစိုးရ၀န္ႀကီးမ်ားရွိတာကို သိရေတာ့ က်ဳပ္သိပ္ၿပီး ၀မ္း သာတာပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔မွာ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးကိုလိုလားတဲ့ ျပည္သူ ေတြလည္း ရွိေနၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလိုလားတဲ့ သမၼတႀကီးလည္း ရွိ ေနၿပီ။ ၀န္ႀကီးေတြလည္း ရွိေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြလည္း ရွိ ေနၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားတဲ့ တပ္မေတာ္ႀကီးလည္း....။ ကဲ ဗ်ာ ဘာလိုေသးလဲ။

အခု တစ္ႏိုင္ငံလံုး အပစ္ရပ္ ပါ့မယ္လို႔ သမၼတႀကီးေရာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္မ်ားေရာ၊ တက္ႂကြလႈပ္ရွား ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သမားမ်ားေရာ အတူတကြ တိုင္းျပည္ကို ေၾကညာေမာင္းတီးၿပီး ေဆာ္ၾသသမႈျပဳေနၾကတဲ့အခါမွာပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတးသံအစား ေသ နတ္သံမ်ားကို ျပန္ၾကားလာရတာကေတာ့ တစ္ခုခုျဖင့္ မွားလို႔မ်ား ေနၿပီလားခင္ဗ်ာ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့စကား အစိုးရအဆက္ဆက္ ေျပာေတာ့ ေျပာခ့ဲၾကတာပဲ။ ဟိုးေရွးက ဖဆပလအစိုးရကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ေျပာခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေျပာခဲ့တာပဲ။ ကဲေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတစ္
ျဖစ္လဲ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီအၿပီးမွာ တက္လာတဲ့ တပ္မေတာ္အစုိးရဆိုတာကလည္း ဘာဆက္ေျပာခဲ့သလဲ။ အားလံုးအသိပါ။ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတယ္ လို႔ေတာ့ ၾကားခဲ့ၾကသလားဗ်။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာထက္ ပစ္ရခတ္ရလြန္းလို႔ လက္ေညာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ခဏတျဖဳတ္အနားရေအာင္ အပစ္ရပ္ၾကတာလို႔ ေျပာ စမွတ္တြင္ေအာင္ နားလိုက္၊ ပစ္ လိုက္ပဲ ရွိေနခဲ့တာ မဟုတ္လားဗ်ာ။ “နားနားၿပီးေျပာ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းနာမည္လိုပဲ ႏွစ္ဖက္စစ္တပ္ မ်ားဟာ “နားနားၿပီး ပစ္” ေနရၾက တယ္လို႔ပဲ ဆိုရမလိုေပါ့ခင္ဗ်။

အခု ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးဟာ ဘယ္ေခတ္အခါနဲ႔မွ မတူေအာင္ကို ဆူေလာင္ျမည္ဟည္းေနတယ္ ခင္ဗ်။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အစိုးရအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ အရပ္သားလူမႈအဖဲြ႕အစည္းမ်ားနဲ႔ အႏုပညာရွင္မ်ားပါမက်န္ တစ္ သံတည္းထြက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၾကမလဲေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တို႔ရြာဘုန္းႀကီးပ်ံမွာ မ႑ပ္ေဆာက္သလိုေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနရပါသဗ်။

ဒီလုိေလဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ရြာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့ကာ ရြာမွာဧည့္ခံမ႑ပ္ႀကီး ေဆာက္ဖုိ႔ ကိုစံလွနဲ႔ ကိုအုန္းေဖ (နာမည္ရင္းမ်ားမဟုတ္) ဆိုတဲ့ ရြာေနျပည္ထိုင္ လက္သမားႏွစ္ေယာက္ကို ရပ္ရြာက တာ၀န္ေပး လိုက္တယ္ဗ်ာ။ ခက္တာက အဲဒီ ကိုစံလွနဲ႔ ကိုအုန္းေဖဟာ အခ်င္း ခ်င္းကပ္ၿပီး ပညာၿပိဳင္ေနတဲ့သူေတြဗ်။ ဒီမွာတင္ အႏွီလက္သမား ဆရာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈဟာ ဘုန္းႀကီးပ်ံေတာ္မူလို႔ ပူေဆြး ေနတဲ့ တစ္ရြာလံုးက ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြရဲ႕အၾကားမွာ ပြက္ ေလာ႐ိုက္စရာျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ။

ျဖစ္ပံုကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္စလံုးက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ စ်ာပနမ႑ပ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ အစြမ္းျပခ်င္ေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ခပ္တိုတုိဆိုရရင္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က သူ႔အစြမ္း၊ ငါ့အစြမ္းျပခ်င္ေနေတာ့ကာ အတူတဲြလုပ္ဖို႔ဆိုတာ ညႇိမရဘူးခင္ဗ်။ ကိုစံလွဘက္ကလည္း သူ႔တစ္သက္မွာ ဆရာေတာ္ ရဲ႕ စ်ာပနမ႑ပ္ႀကီးကို ဟည္းဟည္းထေအာင္ တည္ေဆာက္ ေပးခဲ့တာလို႔ သူ႔ရဲ႕သားစဥ္ေျမးဆက္အၾကားမွာ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားရေအာင္ လုပ္မယ္တကဲကဲနဲ႔ မွန္းေနတာ။

ကိုအုန္းေဖကလည္းထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ေနာင္အခါ ရြာထဲက မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြက ရြာ ဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ စ်ာပန ရာဇ၀င္ကို ေျခရာခံၾကတဲ့အခါ အႏွီဆရာေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးအတြက္ ဧည့္ခံမ႑ပ္ႀကီးဟာ လက္သမားဆရာႀကီး ကိုအုန္းေဖ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္လို႔ ေႏွာင္းလူမ်ား တဖြဖြနဲ႔ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာ ေထာပနာျပဳရေစ့ မယ္ဆိုၿပီး ႀကိတ္ႀကံေနတာကလား။

ဆိုေတာ့ကာ ကိုစံလွနဲ႔ ကိုအုန္းေဖကို ရြာထဲက ဘယ္လုိမွ ညႇိမရဘူးေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ကိုစံလွကို ေဆာက္ခိုင္းရင္လည္းကိုအုန္း ေဖက မေက်နပ္ဘူး။ အလားတူ ကိုအုန္းေဖကို ေဆာက္ခုိင္းရင္လည္း ကိုစံလွက ကန္႔ကြက္မယ္ တကဲကဲဗ်။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေဆာက္ေပးပါလို႔ ရြာက ေမတၱာ ရပ္ခံေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။

သို႔ကလို ညႇိမရ၊ ႏိႈင္းမရျဖစ္ ေနတုန္းမွာ စ်ာပနပဲြကလည္း နီးလာၿပီ။ ဒီမွာ လက္သမားႏွစ္ေယာက္လည္း သူေဆာက္မယ္၊ ငါေဆာက္မယ္ဆိုၿပီး ျငင္းခုံလို႔ မၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရြာက ကာလသားေတြက တိုက္က႐ိုက္၀ိုင္းေဆာက္လိုက္ၾကတဲ့ သက္ငယ္တစ္၀က္၊ ႐ိုးျပတ္တစ္၀က္၊ ေကာက္႐ိုးတစ္၀က္ေရာထားတဲ့ ခေနာ္ခနဲ႔ ေလးတိုင္စင္မ႑ပ္ေလးနဲ႔ပဲ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမေတြကိုပဲ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးလိုက္ရေတာ့တယ္။

ကိုစံလွနဲ႔ ကိုအုန္းေဖတို႔ရဲ႕ သဲျဖဴခင္း၊ ရာဇမတ္ကာ၊ ငွက္ေပ်ာပင္စိုက္ထားတဲ့ စ်ာပနဧည့္ ခံမ႑ပ္ႀကီးကိုေတာ့ကေန႔အထိ ရြာက မျမင္ၾကရေသးဘူး။ ရြာထဲက လူႀကီးေတြကေတာ့ ေျပာရွာတယ္။ ေၾသာ္.. တို႔ဆရာေတာ္ႀကီး ၀ဋ္ေႂကြးႀကီးပံုမ်ား စ်ာပနမွာ အုန္းေဖနဲ႔ စံလွတို႔နဲ႔မွ ေတြ႕ရပေလတယ္လို႔ သြားေလသူ ရြာဦးဘုန္းႀကီးရဲ႕ အတိတ္ကံကိုပဲ ယိုးမယ္ဖဲြ႕ၾက႐ံုမွတစ္ပါး အျခားဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

အခုလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အဖဲြ႕အစည္းအသီးသီးက ကိုယ့္ နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေျပာေနဆိုေနလုပ္ေနကိုင္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိး ဆိုေတာ့ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိမာန္ႀကီးတည္ေဆာက္ၾကတဲ့ ေနရာမွာ က်ဳပ္ရြာက လက္သမားႏွစ္ေယာက္လိုေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းေနရသဗ်ာ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အိမ္ေရာင္းၿပီးေတာင္မွ လုပ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ၀န္ႀကီးကိုလည္း တကယ္ဟုတ္တယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအထိမ္းအမွတ္ ရန္ပံုေငြပဲြမ်ား လုပ္တာလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ မီးထြန္းတာလည္း သင့္ျမတ္ပါတယ္။ ဒါေပသိ အေျပာထက္ အလုပ္ေတြက အေရးႀကီးတယ္ခင္ဗ်။ ႏွစ္ဖက္တပ္ မႀကီးေတြကလည္း “နားနားၿပီးပစ္” ေနခ်ိန္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ ရွားသူေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားမ်ားဟာလည္း “ေျပာေျပာၿပီးၿပီး” နဲ႔ ဇာတ္ေမ်ာႀကီး မျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္ဗ်ဳိ႕။

ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးမ်ား အပါအ၀င္ အရပ္ဘက္အဖဲြ႕အစည္းအခ်ဳိ႕က ပုဂိၢဳလ္ႀကီးမ်ားဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးေန႔မွာ ခ်ဳိးျဖဴငွက္မ်ား လႊတ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ က်ဳပ္ တုိ႔သိပ္ၿပီး ၾကည္ႏူးအားတက္ ျဖစ္ရပါတယ္ဗ်ာ။ အလားတူ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ႀကီးနဲ႔ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္သားမ်ားလည္းပါ၀င္ၿပီးေတာ့မွ ခ်ဳိးျဖဴငွက္ကေလးေတြ လႊတ္ၾကရင္ သိပ္ေကာင္း
မွာပဲ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေန႔မွာ ခ်ဳိးငွက္လႊတ္တာေတြ႕ရေတာ့ ကာတြန္းေဖသိန္းရဲ႕ ကာတြန္းတစ္ကြက္ကို က်ဳပ္ျဖင့္ အမွတ္ရေနမိေသးတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဟိုး...ေရွးေရွးကာလ ၁၉၅၀ တစ္၀ိုက္ေလာက္ကျဖစ္ မွာေပါ့။ ျပည္တြင္းစစ္မီး အရွိန္ျမင့္ၿပီး ဒလဘက္ကမ္းမွာေတာင္ တိုက္ပဲြေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ဆ ရာဦးေဖသိန္းကလဒ (လင္းတ) ပံုႀကီးဆဲြၿပီး ေအာက္မွာ အခုလိုေရးထားသဗ်။

“ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းမွ ပ်ံ သန္းလာေသာ ခ်ဳိးငွက္ကေလး သည္ ဒလဘက္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လဒ (လင္းတ) ျဖစ္ သြားေလေတာ့သတည္း”ပါတဲ့ ခင္ဗ်။ အခုလည္း ရန္ကုန္မွ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးလိုလားသူမ်ား လႊတ္လိုက္ေသာ ခ်ဳိးငွက္ကေလးဟာ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းနဲ႔ နယ္စပ္ေဒသ ေတာင္တန္းမ်ားအၾကားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လဒ (လင္းတ) ျဖစ္မသြားပါေစနဲ႔လို႔ က်ဳပ္ျဖင့္ ရင္ တမမနဲ႔ ဆုေတာင္းေနရသဗ်။ လဒျဖစ္သြားတဲ့ ခ်ဳိးျဖဴေတြလည္း ေရွ႕မွာ မနည္းေတာ့ပဲကိုး။
(ေဖာ္ျပပါ သေရာ္စာသည္ စာေရးသူ ဘစီ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္သည္)