ဘြဲ႕တစ္လံုးပိုင္၍ ၀မ္းမခိုင္ေသာ ပညာတတ္စာေရးႀကီး

Wednesday, November 27, 2013

အေဖက အၿမဲေျပာသည္။
"သား..ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္"တဲ့။
"ပညာတတ္ ႀကီးျဖစ္မွ အေဖတို႔လို မပင္ပန္းရမွာ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရမွာ" လို႔လည္း ေမာင္ေမာင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖက အၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္။

ခုေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ပညာတတ္ၿပီ၊ ဘြဲ႕ရၿပီ။ သူ႔အေဖေျပာသလို ေမာင္ေမာင္ မပင္ပန္းေတာ့။ ႐ြာမွာ ေမာင္ေမာင္က ပထမဆုံး ဘြဲ႕ရပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္ ဘြဲ႕ရေအာင္ ေက်ာင္းထားဖို႔ အိမ္က ပိုင္သမွ် လက္ဝတ္ရတနာ ေတြလည္း ေရာင္းလိုက္ရၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ တန္သည္၊ ကုန္သင့္သည္၊ တစ္ေဆြလုံး တစ္မ်ဳိးလုံး ေမွ်ာ္လင့္သကဲ႔သို႔ ေမာင္ေမာင္ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေခ်ၿပီ။

ပညာတတ္ဘြဲ႕ရပါက ႐ြာမွာ အလုပ္မလုပ္ရ ဆိုေသာ ဘာမွန္းမသိသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္ႀကီးေၾကာင့္ ႐ြာမွာ ေမာင္ေမာင္ မေန။ ၿမဳိ႕ကိုတက္ကာ ေမာင္ေမာင္ အလုပ္ လုပ္ေတာ့မည္။

ၿမဳိ႕ကိုေရာက္ေတာ့ အစိုးရဌာန ႐ုံးတစ္ခုမွာ အလုပ္ ဝင္ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ဘြဲ႕လက္မွတ္ႀကီး တစ္ခု ပိုက္ကာ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ ဆိုသည့္အတိုင္း စာေရး ရာထူးႀကီးကို ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ထိုက္တန္စြာ ရရွိလိုက္ေလၿပီ။

အစိုးရ႐ုံးေလး မွာပဲ ႐ုံးစာေရးဘဝနဲ႔ ေရာင့္ရဲလ္ိုက္၊ အရာရွိစာေမးပြဲေလး ေခၚက ဝင္ေျဖလိုက္ျဖင့္ လည္ပတ္ေနသည္။ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ လုံေလာက္စြာ ေပးထား သည့္ ပမာဏႀကီးမားလွေသာ လစာႀကီးမ်ား ကုန္သြားလွ်င္ ႐ြာကမိဘမ်ားဆီ ပိုက္ဆံ လွမ္းေတာင္းလိုက္႐ံုမွ်ျဖင့္ အဆင္ေျပေနသည္။ ပညာတတ္ႀကီး မပင္ပန္းရေအာင္ ပညာမတတ္ေသာ မိဘမ်ားက လယ္ယာ လုပ္ငန္းလုပ္ကာ ပညာတတ္စာေရးႀကီး ေမာင္ေမာင္ကို ေထာက္ပံ့ၾကေလသည္။

အရာရွိစာေမးပြဲ ေျဖေျဖ၊ ရာထူး စာေမးပြဲကို ဘယ္လိုႀကဳိးစားေျဖေျဖ မေအာင္ေလေသာ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ကာလ အတန္ၾကာေလေသာ္ ကံဇာတာေလး တက္လာသည္။ ေမာင္ေမာင့္ေလာက္ အျဖစ္မရွိသူ မ်ားက ရာထူးစာေမးပြဲမ်ားကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ေျဖ႐ုံျဖင့္ပင္ ေအာင္ၾကေလသည္။ ဒါကို ေမာင္ေမာင္ နားမလည္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ ကံတရားက ေမာင္ေမာင့္ကို ၾကည့္မေန။ အရာရွိစာေမးပြဲ မေအာင္ေသာ္လည္း လုပ္ သက္ငါးႏွစ္အၾကာတြင္ ႐ုံးအငယ္တန္း စာေရးေလးေမာင္ေမာင္အျဖစ္မွ အႀကီးတန္း စာေရးႀကီး ျဖစ္သြားေလၿပီ။ ကံတရားက အမွန္တရား ဘက္မွာ အၿမဲ ရွိတတ္ေပသည္။

ေမာင္ေမာင့္ထက္အရင္ အရာရွိ စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္သူမ်ား ကေတာ့ ေမာင္ေမာင္၏ အထက္အရာရွိမ်ား ျဖစ္ေန ၾကေပၿပီ။ ေနာက္ေတာ့မွ အေၾကာင္းစံု ေမာင္ေမာင္ သိလာသည္။ ထိုသူမ်ားက ပူေဇာ္ထိုက္သူမ်ားကို ပူေဇာ္ပသရသည္ ဆိုသည့္ မဂၤလာတရားေတာ္ကို လိုက္နာေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။

႐ိုးသားသည့္ ေမာင္ေမာင္၊ ႀကိဳးစားသည့္ ေမာင္ေမာင္၊ ပညာတတ္ႀကီး ေမာင္ေမာင္၊ ႐ုံးစာေရးႀကီး ေမာင္ေမာင္ စသျဖင့္ နာမဝိေသသနမ်ား ေပါမ်ားလွသည့္ ေမာင္ေမာင္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်ီးျမႇင့္သည့္ လုံေလာက္မွ်တေသာ လစာေငြမ်ား ျဖင့္ ေရႊေဂါင္းေျပာင္ႏွင့္ ကန္စြန္း႐ြက္ကို တစ္လွည့္စီ ေရလုံျပဳတ္၍ တစ္သြယ္၊ ေၾကာ္ေလွာ္၍ တစ္မ်ဳိး ျပဳလုပ္ကာ ဓာတ္စာအျဖစ္ မွီဝဲေနရေလသည္။

ၾကာေတာ့ ဂဏန္း ငါးလုံးမွ်သာ ရွိေသာ အစိုးရလစာႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ မေလာက္ငေတာ့။ မိဘဆီက အၿမဲပင္ ျပန္၍ ေတာင္းရသည္။ လယ္သမား၊ ယာသမား မိဘမ်ားဆီက ရသည့္ေငြျဖင့္ ႐ုံးက ေတာင္း ခံေသာ ကထိန္ပြဲ၊ ဝါဆိုပြဲ၊ သီတင္းကြၽတ္ပြဲ စသည့္ စသည့္ ၁၂ လ ရာသီပြဲမ်ား အတြက္ အလွဴေငြ ထည့္ျခင္းျဖင့္ ဒါနပါရမီ၊ အထက္ အရာရွိမ်ားကို ျပန္လွန္ မဆိုရဲသည့္အခါတြင္ သည္းခံရေသာေၾကာင့္ ရသည့္ ခႏၲီပါရမီ၊ ကိုယ့္လက္ေအာက္က ဝန္ထမ္းမ်ား ကဏၬေကာစ ျပဳပါလွ်င္လည္း မျမင္ခ်င္ေယာင္၊ မသိခ်င္ေယာင္၊ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ကာ ေနရေသာေၾကာင့္ ရသည့္ ဥေပကၡာ ပါရမီ စသည့္ စသည့္ ပါရမီမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းကာ ဘဝကို ေက်နပ္စြာ ေနထိုင္ေလသည္။

ထုိသို႔ေနထိုင္လာသည့္ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ တစ္႐ြာတည္း ေနၿပီး အခုၿမဳိ႕တြင္ အလုပ္လာလုပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ ေလသည္။ ငယ္ကတည္းက ေအာင္ေအာင္က ပညာေရးကိုလည္း သိပ္စိတ္မဝင္စားသူမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ပါးရည္နပ္ရည္ ကေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ထက္ ရွိလွသည္။ ခြင္ေက်ာ္ျမင္တတ္သည္။ ေအာင္ေအာင္က မည္သူ႔ကို ကပ္လွ်င္ မည္သို႔စားရမည္ ကိုလည္း ေမြးရာပါ ပညာတစ္ခုကဲ႔သို႔ တတ္ေျမာက္ထားသူျဖစ္သည္။

ခုေတာ့ ေအာင္ေအာင္က အစိုးရ ႐ုံးႀကီးတစ္႐ုံးတြင္ ျပာတာအလုပ္ လုပ္ေနရွာသည္။ ေအာင္ေအာင္ ၏ မည္းနက္ေနသည့္ အသားအေရေပၚတြင္ ေရႊဆြဲႀကဳိး လက္တစ္လုံးေလာက္ႀကီးက အျပဴးသား။ ျပာတာ လစာ ႏွစ္ပဲေျခာက္ျပားျဖင့္ သည္ဆြဲႀကဳိးႀကီးကို ေအာင္ေအာင္ ဘယ္လိုပိုင္ဆိုင္သည္ ဆိုသည္ကိုမူ ေမာင္ေမာင္ နားမလည္။ ေအာင္ေအာင္က ျပာတာဆိုေသာ္ျငား ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ အျပတ္ကြာျခားကာ ေမာင္ေမာင့္ထက္ သားနားလြန္းေနသည္။

ေအာင္ေအာင္၏ တစ္ရက္တာ ဝင္ေငြက ေမာင္ေမာင့္ တစ္လစာနီးပါး ရွိေနသည္။ ေအာင္ေအာင္ ပညာမတတ္ ေသာ္လည္း အဘယ္ေၾကာင့္ထိုသို႔ အဆင္ ေျပေနသည္ဆိုသည္ကို ေမာင္ေမာင္ လုံးဝ(လုံးဝ) နားမလည္ႏိုင္။

"ပညာတတ္ရင္ မပင္ပန္းဘူး၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရမယ္" ဆိုသည့္ ေမာင္ေမာင့္ အေဖ၏ ဆုံးမစကားကို ၾကားေယာင္မိသည္။ အိမ္ဧည့္ခန္းနံရံမွာ ေရႊေရာင္ေဘာင္ျဖင့္ တခမ္းတနား ကြပ္ကာ တပ္ထားသည့္ ေမာင္ေမာင့္ ဘြဲ႕ရဓာတ္ပုံ ႀကီးကို ၾကည့္ကာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေတာက္တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္မိေလသည္။

(ဥဂၢါ)
By The Voice