ၿပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရြ႕ႏိုင္ပါသည္။

ငယ္ငယ္တုန္းက စာသင္ေက်ာင္းမွာက်က္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ေအာက္ဆံုးအပိုဒ္ေလးပါ။ အားလံုးရၾကၿပီးသာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ စာလံုးအေရအတြက္ မ်ားလိုမ်ားျငား ျပန္ေရးထည့္လုိက္ပါဦးမယ္။

ဇြန္ပန္းရံုအနီး၊
ႏြံထဲ၌လွည္းဘီး ကြ်ံေနသည္။
ကူ၍တြန္းေပးၾကပါ။
ေလးလြန္း၍ မတြန္းႏိုင္ဘူးလား။
ၿပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရြ႕ႏိုင္ပါသည္။

ဒီကဗ်ာေလးဟာ ညီညြတ္ျခင္းရဲ႕ ခြန္အားႀကီးမားပံုကို သရုပ္ေဖၚေပးပါတယ္။ ညီညြတ္ျခင္းဟာ အလြန္အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးနားလည္ၾကၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ နားလည္ရံုသက္သက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုေအာင္ျမင္ဖို႔အေရး တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲရမည့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူတစ္လူငါတစ္မင္းလုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္စင္ေထာင္ေနရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ဟာ ေ၀းသထက္ေ၀းေနဦးမွာပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြဟာ ေစတနာသဒၶါတရားထက္သန္အားႀကီးၾကတဲ့အတြက္ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ျဖစ္ေစ၊ လူမႈေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ျဖစ္ေစ၊ လွဴဖို႔တန္းဖို႔ ေပးဖို႔ကမ္းဖို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ လက္မေႏွးတတ္ၾကပါဘူး။ သို႔ေသာ္သို႔ေသာ္---ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာေတာ့ေရာ-----။ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ႏွစ္အုပ္စုျဖစ္ေနတတ္တဲ့အက်င့္ဟာ က်ေနာ့္အထင္ေျပာရရင္ေတာ့ ကုလို႔မရတဲ့ ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။

က်ေနာ္ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွလဲ ထိခုိက္ေစာင္းခ်ိတ္ၿပီးေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕အေရးဟာ ကိုယ့္အေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္နားလည္ထားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းေရးျပည္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတြ႔ေနရ၊ ျမင္ေနရ၊ ၾကားေနရတဲ့ သတင္းမွန္သမွ်၊ အတင္းမွန္သမွ်ဟာလဲ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္တာ တစ္ခုပါ။ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားတာကို ျမင္ခ်င္တာ သက္သက္ပါ။

အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ညီညြတ္ဖို႔သိပ္လိုပါတယ္။ အခုလိုႏိုင္ငံရဲ႕ အျပင္ပေရာက္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးေလာကသားေတြရဲ႕ ကြဲသတင္း၊ ၿပဲသတင္းေတြဟာ ေန႔စဥ္လိုလိုၾကားသိေနရပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာရဲပါတယ္။ ဒီပံုစံနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး လို႔။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္ေလာကသားအခ်င္းခ်င္း ေဖးမကူညီမည့္အစား မလိုရင္မလိုသလို တြန္းတိုက္ ထိုးႏွက္ေနၾကတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ လြတ္ေျမာက္ေရးသို႔ ေရွးရႈေနၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ လြတ္ေျမာက္မည့္အစား ၾကပ္သထက္ၾကပ္ၾကပ္ၿပီးပဲ လာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ မညီညြတ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ရလာဒ္ေတြပါပဲ။ ေတာမီးေလာင္၊ ေတာေၾကာင္လက္ကေမာင္းခတ္ ဆိုသလို အခုလိုေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုအခ်င္းခ်င္း မီးေလာင္ေနၾကရင္ တစ္ဘက္ရန္သူက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ၿပီး လက္ကေမာင္းခတ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

က်ေနာ္ျမင္ေနရ ေတြ႔ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအင္းအားစုေတြထဲမွာ တကယ့္ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္နဲ႔ လႈပ္ရွားေနတဲ့သူေတြကို အနည္းအက်ဥ္းပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ အမ်ားစုဟာ ပြဲလန္႔တုန္းဖ်ာခင္းလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ေကာင္းစားေရးအတြက္ ႀကိဳးပန္းေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ႏိုင္ငံအတြင္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ သတင္းျဖစ္ရင္ သက္ဆိုင္ရာ ျမန္မာသံရံုးေရွ႕သြား ဆႏၵျပေအာ္ဟစ္ၿပီး ဓာတ္ပံုအရုိက္ခံ၊ ၿပီးရင္ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံရဲ႕အစိုးရဆီမွာ ခံုလႈံခြင့္ေတာင္း၊ ရတဲ့အခါ အဲဒီလူေတြဟာ တိုင္းျပည္ထဲ ဘာျဖစ္ေန၊ ျဖစ္ေန။ သူတို႔နဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့သလို လုပ္ေနၾကေတာ့တာပါပဲ။ အားလံုးကို မဆိုလိုေပမဲ့ က်ေနာ္ျမင္ေနရ သိေနရတဲ့လူေတြကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ဒီလိုေျပာတာကို သက္ဆိုင္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားက မေက်နပ္လို႔ ဆဲလာရင္ေတာ့ အားရပါးရႀကိဳဆိုလက္ခံပါတယ္ခင္ဗ်ား။

ဒါတင္မကေသးပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြဟာ အားလံုးႏိုင္ငံေရးသမားခ်ည္းလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္သက္သက္နဲ႔ေရာက္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ေက်ာင္းၿပီးရင္ မနက္ဖန္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ျပန္မွာပါပဲ။ က်ေနာ့္လို အျခားေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာလဲ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူေတြအၾကားမွာ ေနရတာ မသက္သာလွပါဘူး။ သူတို႔ဆႏၵျပစရာရွိလို သံရံုးေရွ႕သြားၿပီး ေအာ္ၾကဟစ္ၾကေတာ့မည့္အခါမ်ိဳးဆို လိုက္လံစည္းရံုးလႈ႔ံေဆာ္တတ္ပါတယ္။

လိုက္တဲ့လူေတြရွိသလို ကိုယ့္ရည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ မလိုက္တဲ့လူေတြလဲ ရွိပါတယ္။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ မလုိက္တဲ့လူေတြအေပၚနားလည္မေပးႏိုင္ၾကပဲ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာၾကတာဟာ အေတာ္မခံခ်င္စရာပါ။ တကယ္ေတာ့ စည္းရံုးေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ နဂိုကတည္းကိုက အစည္းအရံုးခံခ်င္ေနတဲ့လူေတြကို စည္းရံုးႏိုင္တာထက္ သူ႔လူကိုယ့္ဖက္သားျဖစ္ေအာင္ စည္းရံုးႏိုင္မွသာ မိမိတို႔အင္းအားဟာ ႀကီးထြားလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတို႔ဘက္ မပါရံုနဲ႔ ထင္ရာေလွ်ာက္ေျပာေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ဘက္သားကို ကိုယ့္လူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဘက္လူကို ကိုယ့္လူျဖစ္ေအာင္ေတာင္ မစည္းရံုးႏိုင္တဲ့လူဟာ တကယ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရးကို ဘယ္နည္းနဲ႔ လုပ္ႏုိင္မလဲ။ က်ေနာ္ေမးခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက သေဘာထားႀကီးၾကဖို႔ပါ။ သေဘာထားကြဲလြဲမႈအေပၚမွာ သေဘာထားႀကီးႏိုင္ဖို႔အေရးႀကီးတယ္ လို႔က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္စီရဲ႕အခြင့္အေရး၊ ခံယူခ်က္အရ ကြဲလြဲခြင့္ရွိပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔သေဘာထားမတူရင္လဲ လိုက္ေလွ်ာညီေထြဆက္ဆံၿပီး စည္းရံုးႏိုင္ရပါ့မယ္။ ဒါမွ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အင္းအားကို ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲလိုအင္အားမ်ိဳးကိုရမွသာ က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တဲ့ပန္းတုိင္ကို တက္ညီလက္ညီခ်ီတက္ႏိုင္ၾကမွာပါ။

က်ေနာ္တို႔ေရွ႕မွာ ကာဆီးေနတဲ့ အကာအရံႀကီးဟာ အလြန္အင္အားႀကီးမားလွပါတယ္။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔လဲမတြန္းနိုင္ပါဘူး၊ ငါတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔လဲ မတြန္းႏိုင္ပါဘူး၊ သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔လဲ မတြန္းႏုိင္ပါဘူး။ “မင္းသူငါ၊ ညီညာစံုမွ၊ အလံုးစံု အကုန္ၿပီး၊ ဖြဲ႔ၾကစုစည္း” ဆိုသလို သေဘာထားကြဲလြဲမႈေတြကို လွ်စ္လွ်ဴရႈၿပီး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ၀ိုင္းတြန္းမွသာ အဲဒီအားႀကီးလွပါတယ္ ဆိုတဲ့ အတားအဆီးႀကီးဟာ ေရြ႕လ်ားသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ညီညြတ္ၾကပါစို႔။ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ၿပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရြ႕ႏိုင္ပါသည္။

အလင္းတန္း