စာဖတ္ေစခ်င္ ႏိုင္ငံတစ္ခြင္

စာေရးသူသည္ အလုပ္မအားသည့္ၾကားက စာေရးခ်င္စိတ္ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ေပၚေပါက္လာေသာအခါ တစ္ကိုယ္လုံး ယားယံေနသကဲ႔သို႔ ခံစားရ၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ စာေရးစာဖတ္ရန္အတြက္ အကြက္ေခ်ာင္းေနရေလ၏။ ေနာက္ဆုံး၌ မိမိလုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို အျမန္ဆုံး ၿပီးျပတ္ေအာင္ လုပ္ရေလသည္။ အခ်ိန္အားျဖင္႔ၾကည့္လွ်င္ စာေရးသူအတြက္ အခ်ိန္သည္ လြန္စြာတိုေတာင္းလြန္းပါ၏။ အလုပ္လုပ္ေနသူအဖို႔ အခ်ိန္သည္ ခဏကေလးႏွင္႔ ကုန္ဆုံးသြားတတ္သည္ဟု စာဖတ္သူမ်ားလည္း ခံစားမိဖူးေပမည္။ ထိုကဲ႔သို႔ေသာအခါတြင္ မိမိအတြက္ အခ်ိန္သည္ မည္မွ်အေရးႀကီးေၾကာင္းကို ပို၍ထင္ရွားစြာ ျမင္လာတတ္ေပသည္။ စာေရးသူငယ္ငယ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွစ၍ ဒိုင္ယာရီေရးျခင္းအလုပ္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ခဲ႔ျခင္းေၾကာင္႔ ယခုအခါတြင္ ဤကဲ႔သို႔ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ရသည္ဟုေလာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေဝဖန္ဆန္းစစ္မိပါ၏။ မွန္ခ်င္လည္း မွန္ေနပါလိမ္႔မည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ ယခု သည္စာကို ေရးမိျခင္းဟုဆိုလွ်င္လည္း မွားမည္မဟုတ္ေပ။ တကယ္ေတာ႔ စာဖတ္ျခင္း စာေရးျခင္းဟူေသာ အျပဳအမူသည္ အရြယ္ပိုင္းျခား၍ ကန္႔သတ္ထားမႈ မရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

စာဖတ္ျခင္းထက္ စာေရးျခင္းက အနည္းငယ္မွ် ခက္ခဲသည္ဟုလည္း ဆိုခ်င္ပါေသးသည္။ မည္သည့္စာေရးဆရာေရးသည္ျဖစ္ေစ စာဖတ္သူအတြက္ စာဖတ္ျခင္းက လြယ္ကူပါ၏။ သို႔ေသာ္ စာေရးရန္အတြက္မူ အလုိလို အခက္ေတြ႕ေနတတ္ၾကသည္ကို စာဖတ္သူမ်ား သိၿပီးသားပင္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္၏ ဖြင္႔ဆိုခ်က္သည္ လြဲမည္မဟုတ္ဟု ေမွ်ာ္လင္႔မိပါသည္။

စာဖတ္ျခင္းဟု ဆိုၾကရာဝယ္ စာေပအမ်ိဳးအစားကို ေရြးတတ္ၾကေသာ လူတခ်ိဳ႕လည္း ရွိေနျပန္ေသး၏။ အခ်ိဳ႕ သမိုင္းစာေပမ်ားကို အားသန္၏။ အခ်ိဳ႕က အေတြးအေခၚႏွင္႔ တက္က်မ္းဟုေခၚေသာ စာေပမ်ိဳး၊ အခ်ိဳ႕ကမူ ဝတၳဳစာေပအမ်ိဳးအစားႏွင္႔ ကဗ်ာစာေပ စသည္ျဖင္႔ ေရြးဖတ္ၾက၏။ အမွန္တကယ္ေတာ႔ စာေပဟူသည္ ညစ္ညမ္းသည့္သေဘာေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးအစားမွလြဲ၍ မည္သည့္စာေပကိုမဆို ေလ႔လာသင္႔ေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္ပါ၏။ စာေပမွတစ္ဆင္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဗဟုသုတ အေတြးအေခၚမ်ားကို ရယူႏိုင္ေပ၏။

စာေရးသူ၏မိတ္ေဆြ နယ္သာလန္ႏိုင္သားတစ္ဦးကို ေျပာဖူးသည္။ စကားစပ္မိသည္က ေတာင္ၿမိဳ႕မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏ အနာဂတ္သာသနာေရးက်မ္းကို မိမိကရွင္းျပရင္းမွ အစျဖစ္သည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္၏ မြန္ျမတ္ျခင္းႏွင္႔ ေရွးေရွးေသာရဟန္းသံဃာေတာ္မေထရ္ျမတ္ႀကီးတို႔၏ မြန္ျမတ္ေသာစိတ္ႏွလုံးတို႔ကို ေျပာျပျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ သီရိလကၤာဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ဗုဒၶအားThe more i know him. The more i love him. ဟု တင္စားခံယူခဲ႔သည္ကို မွတ္သားဖူးေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ ထိုစကားလုံးေလးကို အစြဲျပဳ၍ The more you read the books, the more knowledge you get.-ဟု သူ႔အား စာေရးသူေျပာခဲ႔သည္ကို မွတ္မိေနပါေသး၏။ စာေပမွ ဗဟုသုတမ်ားစြာကို ရႏိုင္ပါသည္ မဟုတ္ပါ၏ေလာ။

သို႔ေသာ္ စာဖတ္ဖန္မ်ားလာေသာအခါ စာေရးရန္အတြက္ လြယ္ကူတတ္သည္ဟုလည္း ဆိုခ်င္ပါေသးသည္။ ထိုစာဖတ္ျခင္းမွ အေတြးအေခၚတိုးတက္ျခင္းႏွင္႔အတူ စာေရးဆရာမ်ား၏ စာေပေရးသာဟန္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါ၏။ ထိုကဲ႔သို႔ စာေရးဆရာမ်ား၏ ေရးသားဟန္ကို ေလ႔လာမွတ္သား၍ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း စာေရးဆရာမ်ားနည္းတူ ေရးသားႏိုင္သည္ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေလ႔လာဆင္ျခင္နည္းယူႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ စာဖတ္ျခင္းႏွင္႔အတူ စာေရးျခင္း ဓေလ႔မူကိုလည္း နည္းယူမွတ္သားသင္႔သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ မိမိ၏အေတြးအေခၚမ်ားကို မိမိကဲ႔သို႔ေသာ စာဖတ္သူမ်ားအား မွ်ေဝျခင္းျဖင္႔ပင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စာေရးသူအျဖစ္ ျဖစ္လာမွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ႔ၾကေသာသူမ်ား စာေရးဆရာမ်ားရွိသည္ကို ျငင္းဆိုဖြယ္ရာ မရွိေပ။ တစ္ခုပဲရွိပါသည္။ ထိုအရာကား စာေရးလိုလွ်င္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ရေပမည္။

စာေပဟူသည္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး ႏို္င္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းမႈဂုဏ္ရည္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေသာက႑တစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ပါ၏။ ထိုေၾကာင္႔ စာေပက႑ကို ခိုင္မာျမင္႔မားႏိုင္ေစရန္ စာေရးသူ စာဖတ္သူမ်ားတင္ မဟုတ္ပဲ ႏိုင္ငံ႔အႀကီးအကဲ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း အားေပးေျမွာက္စားရန္ လိုအပ္ပါေပသည္။ စာေပကို ထိမ္းခ်ဳပ္ျခင္း တားဆီးျခင္းမ်ား ေရွာင္ရွားသင္႔သည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္တြင္ ပုံမွန္အားျဖင္႔ စြမ္းအားျမင္႔မားသည့္ ပင္ကိုယ္အေတြးအေခၚမ်ား ရွိေနတတ္သည္ကိုလည္း ေလ႔လာရႈျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုအေတြးအေခၚကိုပင္ လူသားအရင္းျမစ္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါေသးသည္။ မိမိရရွိထားေသာ အေတြးအေခၚျဖင္႔ပင္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ဟူေသာ ေစတနာျဖင္႔ စာေပမွတဆင္႔ စာဖတ္သူမ်ားသို႔ လက္ဆင္႔ကမ္း ေဝငွျခင္းသည္ အလြန္႔အလြန္ မြန္ျမတ္ေသာ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။

စာေပတြင္ မည္သည့္လူမ်ိဳး မည္သည့္စာေပမဆို သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ျခင္း၊ ယဥ္ေက်းလိမၼာေစျခင္း၊ အေတြးအေခၚ ရင္႔က်က္ေစျခင္း စသည့္အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားရွိသည္ကို စာဖတ္သူမ်ား သိၿပီးျဖစ္ပါ၏။ စာေပအရည္အေသြး နိမ္႔ပါေသာႏိုင္ငံဟူ၍ မရွိသေလာက္ ရွားပါ၏။ ပညာေရးစံနစ္တြင္ အဓိကထား အားမေပးႏိုင္၍သာ ႏိုင္ငံတကာ၏ေလ႔လာမႈအရ ပညာေရးေနာက္က်သည္ဟု ရွိခ်င္ရွိပါလိမ္႔မည္။ စာေပေနာက္က်သည္ဟူ၍ မေတြ႕ရွိခဲ႔။ သို႔ေသာ္ မိခင္ဘာသာစကားႏွင္႔ မိခင္စာေပကိုေတာ႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိမ္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္လ်က္ လက္ဆင္႔ကမ္းအပ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ စာေပလြတ္လပ္ေရးသည္ အေရးပါေသာ အဓိကအခ်က္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။

စာေရးသူ၏ အေတြ႕အႀကဳံတစ္ခုကို တင္ျပပါဦးမည္။ ခ်စ္စရာေကာင္း၍ ေလးစားထိုက္ေသာ အေလ႔အက်င္႔ကေလးျဖစ္ပါသည္။ အျခားအေၾကာင္းအရာ မဟုတ္။ စာဖတ္ျခင္းအေလ႔အထႏွင္႔သက္ဆိုင္ေသာ အက်င္႔ျဖစ္ပါသည္။ ဧၿပီလ ၂၀၁၃ ကျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာေပ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအသင္း အစည္းအေဝးကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ စာေပဗိမာန္အေဆာက္အအုံတြင္ က်င္းပသည္။ ထိုအစည္းအေဝးမွတဆင္႔ စာေရးသူႏွင္႔ သားအမိသဖြယ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦးက သူ႔အိမ္သို႔လိုက္လည္ရန္ ဖိတ္ေခၚခဲ႔သည္။ သို႔ျဖင္႔ စာေရးသူႏွင္႔အတူ သူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာမတစ္ဦး သူ႔အိမ္သို႔ လိုက္ပါသြားၾကသည္။ အလြန္ပ်ဴငွာတတ္ေသာ သူ႔အက်င္႔ကို စာေရးသူေလးစားမိပါ၏။ သူတင္မဟုတ္ သူ႔မိသားစု အားလုံးကလည္း သူႏွင္႔အတူတူပင္။ သူ႔အိမ္တြင္ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဗီရိုျဖင္႔ တခမ္းတနား သပ္ရပ္လွပစြာ ေတြ႕ရ၏။ ႏိုင္ငံတကာမွ စာအုပ္မ်ိဳးစုံလည္း ရွိ၏။ စာေရးသူသည္ ထိုစာအုပ္မ်ားကို ေငးေမာရင္း မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ထိုကဲ႔သို႔ ဖတ္ရႈေလ႔လာစုေဆာင္းရမည္ကို သတိရေစမိပါသည္။ ပို၍ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္မွာ ဆရာမႀကီး၏ အိမ္၏ အိမ္သာထဲ၌ပင္ စာအုပ္စင္ေသးေသးေလးတစ္ခုရွိေနသည္က အံ႔ၾသစရာလည္းေကာင္း ခ်စ္စရာလည္းေကာင္းလွေပသည္။ အိမ္သာထဲက စာအုပ္စင္ေပၚ၌ စာအုပ္အနည္းငယ္မွ် ရွိသည္။ ဂ်ပန္လိုႏိုင္ငံမ်ိဳး စကၤာပူလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးတြင္ စာေပႏွင္႔ပတ္သက္၍ အထူးအေလးေပး ေျမွာက္စားၾကသည္ကို သူတို႔ႏိုင္ငံ၏ စာၾကည့္တိုက္မ်ားက သက္ေသအျဖစ္ နမူနာျပထားၾကေလသည္။ ဂ်ပန္၌ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ စာဖတ္ႏိုင္ေစရန္ လမ္းေဘးဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မ်ား၌ စာၾကည့္တိုက္အေသးစားကေလးမ်ား ထားေပးသည္။ စကၤာပူရွိ စာၾကည့္တိုက္တြင္ အသက္အရြယ္အလိုက္ စာေပေလ႔လာလိုက္စားႏိုင္ေစရန္ စည္းစံနစ္က်နစြာျဖင္႔ ဖြဲ႕စည္းထားပုံမွာ အတုယူအားက်ဖြယ္ရာ ျဖစ္သည့္အျပင္ စာၾကည့္တိုက္အတြင္း၌လည္း စာေပလမ္းညႊန္ဝန္ထမ္းပုံစံမ်ိဳးမ်ား ထားေပးသည္မွာ မည္စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ မည္မွ်အားတက္ဖြယ္ပါနည္း။

ဆရာမႀကီးသည္ ဧည့္ခန္းတြင္ သူေရးခဲ႔ေသာ စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္း၊ သူဖတ္ခဲ႔ေသာ စာေပမ်ားအေၾကာင္းကို တဆင္႔ေဝငွ အသိမွ်ကာ ေျပာျပ၏။ စာေရးသူတို႔မွာ သူေဟာေသာစာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုကို တက္ေရာက္နားေထာင္ေနရသည္ႏွင္႔ပင္တူေနေသး၏။ မည္မွ်ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းပါသနည္း။ သူေျပာျပေသာ အေၾကာင္းအရာတုိ႔တြင္ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ တိုးပြားလာေစသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးေခာတ္စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားအေၾကာင္းကို မေလ႔လာ နားမေထာင္ဖူးေပမယ္႔ ယခုေခာတ္ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားကို အတန္အသင္႔ သြားေရာက္နားေထာင္ဖူးပါသည္။ အခ်ိဳ႕စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားသည္ စာေပေရးရာကိစၥမ်ားထက္ ႏိုင္ငံေရးတရားေဟာေနသကဲ႔သို႔လည္း ရွိေနပါ၏။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ အက်ိဳးယုတ္ေသာ ေဟာေျပာပြဲမ်ား ျဖစ္မေန၍ အားေပးသင္႔ လုပ္ေဆာင္သင္႔ေသာ အရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ယခင္က ႏိုင္ငံေရးကို ယခုကဲ႔သို႔ ပြင္႔လင္းရဲတင္းစြာ မေဟာေျပာႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင္႔ စာေပေဟာေျပာပြဲႏွင္႔ ဆက္ႏြယ္၍ ေဟာေျပာသင္႔သည္မ်ားကို ေဟာေျပာျခင္းသည္လည္း လြန္ရာမက်ဟု ထင္မိ၏။ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရးမဖက္ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း သီးသန္႔သာ ေဟာေျပာေသာ ပြဲမ်ားကိုေတာ႔ လိုလားေတာင္႔တေနမိပါသည္။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ယခုမွ လမ္းစေလွ်ာက္တတ္ေသာ လူမမည္ကေလးအရြယ္မွ်သာရွိေနေသးသျဖင္႔ ထိုကဲ႔သို႔ စာေပဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္ ယခုကဲ႔သို႔ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမ်ားကို ထည့္သြင္းေျပာၾကားေနရသည္ဟုလည္း ထင္ျမင္မိေပသည္။ ႏိုင္ငံလမ္းေျဖာင္႔သြားလွ်င္ေတာ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲရလာဒ္မ်ားတြင္ စာဖတ္သူမ်ား တိုးပြားလာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင္႔ရင္း ဤေဆာင္းပါးအား နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ရပါ၏။

မင္းၾကည္ညိဳ