မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ပိုင္တဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ နက္ဝက္ ဂိမ္းကစားေနတဲ့ ကေလးေတြအားလံုးကို ေမာင္းထုတ္ ေနတာပါပဲ။ ( မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ ) ဆိုေတာ့ ( ဒီေကာင္ေတြ ဂိမ္းကစားတာ တစ္နာရီ ျပည့္သြားလို႔ ျပန္ခိုင္းေနတာ .. ေမာင္းမထုတ္ရင္ တစ္ေနကုန္ကစားေနမွာကြ ) တဲ့။ ( တစ္ေနကုန္ ကစားေတာ့ မင္းပိုက္ဆံရတာေပါ့ ) ဆိုေတာ့ ...
" ေဟ့ေကာင္ .. မင္းသူ႔မိဘေနရာက စဥ္းစား၊ ဒီေကာင္ေတြ တေနကုန္ ကစားေနလို႔ ဘာအကိ်ဳးေက်းဇူးမွ မရဘူး။
၁။ ခႏၶာကိုယ္ခ်ည့္နဲ႔လာမယ္။
၂။ ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းတတ္လာမယ္။
ဟိုေကာင္ေျပးလာျပီ ဓားနဲ႔ထိုး၊ ေနာက္ကေကာင္ကို ဝင္ရိုက္လိုက္၊ ယီးတဲ့မွပဲ . မေအရိုး .. ဆိုတာေတြ မင္းမွ မၾကားဖူးပဲ ..." တဲ့။ ( တခါတေလ ေဖ့ဘုတ္ အေကာင့္ဖြင့္ျပီး သံုးေနတာ၊ ပြန္းဆိုက္ေတြ လိုက္ၾကည့္ေနတာလည္း ေတြ႔ရတတ္ ပါတယ္။ )
ဒါဆုိဘာလို႔ သူတို႔ကို မင္းဆိုင္မွာ ကစားခြင့္ ေပးေနေသးလည္း ဆိုေတာ့ တစ္နာရီေလာက္ စိတ္ထြက္ေပါက္ ေပါ့ကြာတဲ့။ မင္းဆီမကစားရလည္း တျခားသြားေဆာ့မွာပဲ ဆိုေတာ့ ဒါေတာ့ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲတဲ့။
ခ်တ္တင္ထိုင္ရင္း အသက္ ၄၀ ေလာက္ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ျငိစြန္းသြားတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း trust ရုပ္ရွင္ကလည္း သင္ခန္းစာပါ။ facebook ကေန လူကုန္ကူးမႈ ျဖစ္သြားတာေတြ၊ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖမႈ လုပ္ငန္းဘက္ ေရာက္သြားတာေတြလည္း က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ျမင္ေတြ႔ေနရျပီ။
အခု ပိုဆိုးလာေတာ့မယ့္ ျပသနာက ၁၅၀၀ ဖုန္းေတြ။ အရင္က က်ေနာ့ က်ဴရွင္ကို ဖုန္းယူလာ တတ္တာဟာ ၁၀ တန္းသမားေတြပဲ ရွိေပမယ့္ အခုဆို ၈ တန္း၊ ၉တန္း ကေလးေတြပါ ဖုန္းကိုင္လာၾကပါျပီ။ ဆရာအလစ္ ဂိမ္းခိုးနွိပ္ တယ္။ မက္ေဆ့နဲ႔ ခ်တ္တယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဴရွင္ကို ဖုန္းမယူလာဖို႔ ဖုန္းျမည္သံ ၾကားရင္ အျပီးသိမ္းမယ္လို႔ စည္းကမ္း ထုတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါလည္း ခိုးယူလာ ၾကတာပါပဲ။
တစ္ရက္ေတာ့ နဝမတန္း စာသင္ခန္းထဲမွာ ဖုန္းျမည္သံ ၾကားတာနဲ႔ အကုန္ လိုက္စစ္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းငါးလံုးရတယ္။ မိန္းကေလးက သံုးလံုး၊ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ မက္ေဆ့ေတြ အကုန္ဖြင့္ ဖတ္လိုက္ေတာ့ မက္ေဆ့ အားလံုးရဲ႕ တူညီတဲ့အခ်က္က ....
" အရမ္း သတိရတာပဲ " .... ... "ဘယ္ေန႔ ေတြ႔ခြင့္ ရဦးမွာလဲ " .. .. "အရင္ေနရာကို လာခဲ့ရဦးမွာလား "
ဒါမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါ။ မိဘမ်ားကိုယ္စား အလြန္ရင္ပူ မိပါတယ္။ မိဘေတြကေရာ မိမိတို႔ ကေလးေတြရဲ႕ လြယ္အိတ္ေတြ ဖုန္းေတြ ဘယ္နွစ္ခါမ်ား စစ္ေဆးဖူးၾက ပါသလဲ။ မဝယ္ေပးနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဝယ္ေပးၾကပါ။ စစ္လည္း စစ္ေဆးၾကပါ။ ကေလးေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ ရင့္သန္ေအာင္လည္း ေလ့က်င့္တည့္မတ္ ေပးၾကပါဦး။ က်ေနာ္တို႔ မရွိေတာ့ရင္ ဒီကေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ အရာရာ အားလံုး ခ်န္ထားခဲ့ရမွာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔အားလံုးကို အရြယ္မတိုင္မွီ လမ္းမလြဲၾကဘဲ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္စြာနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းနိုင္သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာ ပါပဲ။
" သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ ၈ တန္း ေက်ာင္းသားေလးကို ဆိုင္ကယ္ ဝယ္ေပးတာဟာ သခ်ၤဳိင္းကုန္းမွာ ေျမဝယ္ေပးလိုက္ သလုိပါပဲ။ သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ ၈ တန္း၊ ၉ တန္း ေက်ာင္းသူေလးကို ဖုန္းဝယ္ေပး လိုက္တာဟာ အနာဂါတ္ကို တြင္းတူး ျမႇပ္နွံ လိုက္သလိုပါပဲ ... .. "
မိဘမ်ားလည္း စဥ္းစားၾကဖို႔ပါ။
သည္းထန္ - The Yangon Times Daily
ကိုယ့္ ကေလးေတြကို ေခတ္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီေအာင္လည္း ေနပါေစ။ မ်က္ေျခလည္း မျပတ္ပါေစနဲ႔လို႔ အႀကံျပဳ လိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ..
0 comments:
Post a Comment