ဆရာ၀န္လုပ္မွာလား၊ ေစ်းေရာင္းမွာလား

တေလာက ေက်ာင္းေနဖက္ငယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ သည္။ ကိုးတန္းတုန္းကသူႏွင့္ အထက (၁)ျပည္ၿမိဳ႕မွာ စာသင္ခန္း တစ္ခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းအတူေနဖူး၊ ပညာဆည္းပူး ဖူး သည္။ သူက ဟိႏၵဴဘာသာဝင္။ ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္တက္ေနစဥ္ သူသည္ ေဆးေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ ေထာင္က်သြားသလိုလို သတင္းၾကား သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အဆက္ျပတ္သြားသည္မွာ ႏွစ္ (၂၀) ခန္႔ ၾကာသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာလကေတာ့သူႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္ေတြ႕သည္။ သူသည္ တိုက္ႏွင့္ကားႏွင့္ ခ်မ္းသာေသာ လူတစ္ ေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ရ၍ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းတြင္ ေရပိုက္ႏွင့္ ပိုက္ဆက္ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ ဖြင့္ထားကာ စီးပြားေရး အေတာ္ အဆင္ေျပေနေလသည္။ သူ႔ အမ်ိဳးသမီးဘာလုပ္ေနသလဲဟုကြ်န္ေတာ္ ကေမးရာ

`ေဆးေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဆရာဝန္ဘြဲ႕ေတာ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ဆရာဝန္အလုပ္က ဘာလုပ္မွာလဲကြာ။ ငါသူ႔ကို ငါ႔ဆိုင္မွာပဲ ေရပိုက္ေတြေရာင္းခိုင္းထားတယ္။ အခု ဆိုရင္ သူကအေရာင္းအဝယ္မွာငါ့ထက္ေတာင ္ေတာ္ေနေသးတယ္။ သူ႕ေျခ၊ သူ႕ လက္အားလံုး သူ႔ကိုလႊဲထားလို႔ ရတာေၾကာင့္ ငါလဲဆိုင္ကိုသူနဲ႔ပဲ လႊဲထားၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကေလးကို ေက်ာင္းႀကိဳ ေက်ာင္းပို႔ လုပ္လိုက္၊ ကားတစ္စီးနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္လိုက္နဲ႔ ဟန္က်ေနတယ္ ကြ´

`ဒါဆို မင္းမိန္းမေဆးမကုေတာ့ ဘူးေပါ့´

`မင္းကလဲ . . . က်ားကိုက္ပါတယ္ဆို အေပါက္ကေလးနဲ႔လား ေမးေနပါၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေဆးကုေတာ့မလဲကြ။ ငါ့ဆိုင္က ဝင္ေငြဒီေလာက္ေကာင္းေနမွပဲ´

သူ႔စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္စိထဲဝယ္ ႐ုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ ျမင္ေယာင္ လာသည္မွာ ဖုန္မ်ားတက္ေနေသာနား ၾကပ္တစ္စံု၊ ေဆးေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေအာင္ ငယ္စဥ္သူငယ္တန္းမွစကာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(ခ)အထိက်က္မွတ္ထားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ား၊ အသစ္က်ပ္ခြ်တ္ ေငြစကၠဴမ်ား၊ ေရပိုက္၊ ပိုက္ဆက္ပစၥည္း၊ ဘံုဘိုင္ေခါင္း၊ ေဆာ့ကက္၊ ခ်က္ဘားမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေရာင္းခ်ေနေသာလက္မ်ား၊ ဂဏန္းေပါင္းစက္တစ္ခု၊ ဆရာဝန္မရွိသျဖင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ ေတာၿမိဳ႕၊ နယ္စြန္ နယ္ဖ်ား ေဆး႐ံု၊ ေဆးခန္းမွ လူနာမ်ား ေနာက္ဆံုးေပၚ ALPHARD ကားျဖဴႀကီး။

ေလာကႀကီးဝယ္မည္သည့္အလုပ္၊ မည္သည့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈသည္ အျခားမည္သည့္ အလုပ္တစ္ခု၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈတစ္ခုထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မဆံုး ျဖတ္ဝံ့ပါ။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္သည္ လူ႕ အသိုင္းအဝန္းအတြက္ အေရးႀကီးသလို၊ ပိုက္ဆက္သမားတစ္ေယာက္၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ သမားတစ္ေယာက္သည္လည္း ေလာကႀကီးအတြက္ အသံုးဝင္ပါသည္။ မည္သူသည္ မည္သူထက္သာသည္ဟု ေျပာရခက္ပါသည္။ အလုပ္တစ္ခုကိုႏွိမ့္ခ်ေျပာဆိုရန္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါ။

ေနာက္ထပ္ေတြးစရာတစ္ခုထပ္ရသည္မွာ Real Lives, Real Stories မဂၢဇင္းတြင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ဖတ္ရ၍ျဖစ္သည္။ ထိုဆရာဝန္သည္လည္း အမ်ိဳးသမီးဆရာဝန္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ေဆးေက်ာင္းတက္၍ ဘြဲ႕ရၿပီးေသာအခါ အိမ္ေထာင္က်၍ ေယာကၡမမ်ား၏ စီမံမႈအရ ဆရာဝန္အလုပ္ကို မလုပ္ရေတာ့ပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဟာဗႏၶဳလလမ္းတြင္ ေရႊဆိုင္ထြက္၍ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ဘဝကို ခံယူခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ ထိုစာအုပ္ထဲ၌ခေရေစ့တြင္းက်ပင္ ေရႊေလာကသို႔အစိမ္းသက္သက္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပံု၊ ေယာကၡမ၏ သင္ၾကားေပးမႈျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာပံု၊ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ ေခတ္ မီစီမံခန္႔ခြဲမႈပညာမ်ားျဖင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ သူ႔ေရႊဆိုင္သည္ တဟုန္ထိုး ေအာင္ျမင္လာပံု။ သူသင္ယူလာခဲ့ေသာ ေဆးပညာကို ႏွေမ်ာေသာ္လည္းဆရာဝန္ အျဖစ္ ေဆးကုသရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိေတာ့ပံုမ်ားကို အင္တာဗ်ဴးေဆာင္းပါး၌ ထည့္သြင္းေျပာျပထားပါသည္။
ဆရာဝန္ျဖစ္မွ ေဈးသည္အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲေရာက္ရွိသြား သူႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းက ိုဥပမာအျဖစ္တင္ျပရေသာ္လည္း အကယ္စင္စစ္အျပင္ေလာကႀကီး ၌ဆရာဝန္ဘြဲ႕ရကာမွ အဆိုေတာ္လုပ္ေနသူမ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးလုပ္ေန သူမ်ား၊ စာေရးဆရာလုပ္ေနသူမ်ား၊ ၿခံစိုက္စားေနသူမ်ား၊ ေဆးဆိုင္ဖြင့္ေရာင္း ေနသူမ်ား၊ ေဆာက္လုပ္ေရး ကန္ထ႐ိုက္လုပ္ေနသူမ်ား၊ ပြဲစားလုပ္ေနသူမ်ားစြာလဲ ရွိေသးသည္။ ဤကမၻာေပၚဝယ္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ကိုယ္ရထားေသာဘြဲ႕ႏွင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္ကို လုပ္စားပါမည္ဟု သစၥာဓိဌါန္ျပဳထားျခင္း မရွိေလရာ မည္သူမဆို ဘာဘြဲ႕ကိုရရ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုယ္လုပ္ႏိုင္သည္မွာ ထို သူမ်ား၏ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ေျပာစရာရွိသည္မွာ ျမန္မာျပည္၏အေနအထားႏွင့္ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ ေရြးခ်ယ္ပံုမ်ားျဖစ္သည္။ အမ်ားသိၾကသည့္အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ တကၠသိုလ္ဝင္ ခြင့္ေရြးခ်ယ္ပံုမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာ အမွတ္အနည္းမ်ားကိုလိုက္၍ အမွတ္အ မ်ားဆံုးလူ( )ကို ရန္ကုန္ေဆးတကၠသိုလ္၊ ေနာက္ထပ္တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္မ်ား မွအမ်ားဆံုးလူ ( ) ကို မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္၊ မေကြးေဆးတကၠသိုလ္စသည္ ျဖင့္လူဦးေရကို အမွတ္ျဖင့္ကန္႔၍ ေခၚယူျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဥပမာ - အမွတ္ အမ်ားဆံုးလူ (၁၀ဝ)ကို ေဆးတကၠသိုလ္တစ္ခုက ေခၚယူသည္ဆိုလွ်င္ အမွတ္တစ္ မွတ္မွ်ကပ္ေလ်ာ့ေနေသာ (၁၀၁)ေယာက္ေျမာက္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမွာ (အမွတ္တစ္မွတ္ေလ်ာ့နည္းမႈအတြက္ႏွင့္) မည္မွ်ေဆးပညာကို တန္ဖိုးထားဝါသနာ ပါသည္ျဖစ္ေစ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ခြင့္ မရေတာ့ေပ။ ေဆးပညာကိုမည္မွ်ဝါသနာ မပါသူျဖစ္ေစ ဆယ္တန္းတြင္ အမွတ္ေကာင္းႏွင့္ေအာင္ပါက ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရရွိမည္ျဖစ္သည္။ ဤေနရာ၌ ဝါသနာမပါဘဲ ေဆးတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ရခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသား/သူ တစ္ေယာက္အတြက္ တက္ခ်င္ပါလ်က္ အမွတ္တစ္မွတ္ ႏွစ္မွတ္ေၾကာင့္ ကပ္၍ျပဳတ္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေဆးပညာကို ဝါသနာပါသည့္ ေက်ာင္း သားမွာ ဘဝႏွင့္ခ်ီ၍ နစ္နာရေတာ့သည္။ ဘြဲ႕ရကာမွေဆးမကုပဲ ေဈးသည္လုပ္မည့္ ေဆးေက်ာင္းသားေလာင္း တစ္ေယာက္ အတြက္ ေနရာဖယ္ေပးခဲ့ရေသာ (၁၀၁) ေယာက္ေျမာက္ ေက်ာင္းသားမွာသူလည္း ဆရာဝန္မျဖစ္။ သူ႔ေနရာတြင္အေရြးခံခဲ့ရ သူတစ္ဦးမွာလည္း အခ်ိန္ကုန္ လူပန္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဘ႑ာမ်ားျပဳန္းတီးၿပီး သဲထဲ ေရသြန္ျဖစ္ၾကျခင္းမွာ စနစ္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဆယ္တန္းေအာင္စ၊ အသက္(၁၆) ႏွစ္သာသာအရြယ္သည္ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳ နည္းေသးသည္ျဖစ္ရာထိုအရြယ္တြင္ဘဝ တစ္ခုလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ကို (ျပင္ဆင္ခြင့္မရွိ)တစ္ခါတည္း အၿပီးသတ္ ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္ထားေစျခင္းမွာ အေကာင္းထက္အဆိုးကိုပို၍ ျဖစ္ေစမည္ ျဖစ္သည္။ ဝါသနာပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါ သည္ျဖစ္ေစ၊ ပါရမီပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါ သည္ျဖစ္ေစ ဆယ္တန္းတြင္ မ်က္ေစ့စံု မွိတ္က်က္အားေၾကာင့္ အမွတ္ေကာင္းသူသာ ဆရာဝန္ျဖစ္ခြင့္ရွိ၍ အမွတ္မေကာင္း ေသာ္လည္း အိုင္က်ဴ (IQ) ျမင့္ေသာ၊ ဆရာဝန္တကယ္ျဖစ္လိုေသာ၊ ေဆးပညာ ကိုဝါသနာပါေသာ၊ လူ႕အသက္ကယ္ရတာ ဂုဏ္ယူေသာလူငယ္မ်ား ဆရာဝန္ျဖစ္ခြင့္ လံုးဝလမ္းဆံုးေနေသာစနစ္သည္ ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးအတြက္ မေကာင္းေသာ အက်ိဳးဆက္မ်ားကိုသာ ေပၚထြန္းလာေစမည္ျဖစ္သည္။
ထိုစနစ္အစား တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္ေအာင္မွ ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲစစ္၍ ေဆးတကၠသိုလ္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္စသည္ျဖင့္ လက္သင့္ခံေသာစနစ္သည္ပို၍ လူမွန္ေနရာမွန္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ေပ၏။ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနႏွင့္လည္း အသက္(၁၆)ႏွစ္အရြယ္တြင္မိဘကခိုင္း၍ လုပ္ရသည္ထက္၊ တကၠသိုလ္တြင္(၂)ႏွစ္တက္ၿပီးကာမွ ကိုယ့္ဝါသနာကို ကိုယ္အခ်ိန္ယူစဥ္းစားၿပီးဆံုး ျဖတ္ျခင္းကပို၍ အမွန္တရားႏွင့္ နီးစပ္ႏိုင္ေပသည္။ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရး ဆရာမ ႀကီးၾကည္ေအးသည္ ႐ိုး႐ိုးဝိဇၨာဘြဲ႕ (B.A)ဘြဲ႕ကိုရယူၿပီးမွ ေဆးတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ကို ဝင္ေျဖၿပီး ေအာင္ျမင္သျဖင့္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္း သိမွတ္ဖူးပါသည္။ ယခုလိုစနစ္မ်ိဳးႏွင့္ဆိုလွ်င္ ဆယ္တန္းေအာင္ကတည္းက တစ္ခါတည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သျဖင့္ ၾကည္ေအးလည္းဆရာဝန္ ျဖစ္လာႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။
ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ လူတစ္ေယာက္သည္ မည္သည့္အသက္အရြယ္သို႔ ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ ေဆးပညာ အပါအဝင္ သက္ဆိုင္ရာဘာသာရပ္တြင္ တကၠသိုလ္တစ္ခုခုက ဝင္ခြင့္စစ္ေဆးၿပီး အရည္အခ်င္းကို ေက်နပ္လက္ခံပါက တက္ေရာက္၍ ဆက္လက္ပညာသင္ခြင့္ ရွိေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ႀကီးမွ ပါရဂူဘြဲ႕ရသူမ်ား၊ ေဆးပညာဘြဲ႕ရသူမ်ား၊ ဘီေအ၊ အမ္ေအ၊ ေရွ႕ေနဘြဲ႕ရသူမ်ားလည္း မရွားေပ။ ပညာလ ိုအိုသည္မရွိေပ။

ျမန္မာျပည္မွာလ ိုလူတစ္ရာကိုပဲ ေရြးလိုက္ၿပီျဖစ္ ၍(၁၀၁)ေယာက္ေျမာက္ျပဳတ္က်န္ခဲ့ေပေတာ့ဆိုသည္မွာ တိုးတက္ေသာႏိုင္ငံမ်ား ၌မရွိေတာ့ေပ။ ဤကဲ့သို႔ တစ္လမ္းသြား တစ္ဖက္ပိတ္ ပညာေရးစနစ္မ်ိဳးကိုသာ က်င့္သံုးခဲ့မည္ဆိုပါက အေမရိကန္ျပည္ ေထာင္စု၌ သမၼတႀကီးေအဘရာဟမ္လင္ ကြန္းသည္ပင္လွ်င္ ဥပေဒဘြဲ႕ရလာစရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။

ဝါသနာမပါပဲ ႏုနယ္ပ်ိဳရြယ္စဥ္ အသက္(၁၆)ႏွစ္ႏွင့္ (၂၀)ၾကားတြင္ မိဘ ကဝင္ဆံုးျဖတ္၍ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္လာရသူမ်ားသည္ သူတို႔ဆႏၵမပါဘဲ ဘဝကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္၍ လုပ္ငန္းခြင္၌မေပ်ာ္ပိုက္ေခ်။ အခ်ိဳ႕မွာ အရည္ အခ်င္းမျပည့္မီေပ။ ေဆး႐ံုေဆးခန္းမ်ား၌ မၾကာခဏၾကားရတတ္ေသာ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးဆိုးသည့္ ဆရာဝန္၊ လူနာ မ်ားအား အလြဲလြဲအမွားမွား ကုသမႈေပးသည့္ ဆရာဝန္၊ ေပါ့ေလ်ာ့၍ လူေသေစေသာဆရာဝန္၊ ေငြမ်က္ႏွာမွတစ္ပါး အျခားဘာမွ စိတ္မဝင္စားေသာ ဆရာဝန္၊ လူနာမ်ားအား ေအာက္လက္ငယ္သားသဖြယ္ ေအာ္ေငါက္ဆက္ဆံတတ္ေသာ ဆရာဝန္ စသည္မ်ားမွာ ဝါသနာမပါဘဲေဆးပညာကို ဝါသနာအရမဟုတ္ပါပဲ ဆယ္တန္းေအာင္စဥ္ပြင့္လာေသာ အခြင့္အေရးတံခါး တစ္ခ်ပ္မွတစ္ဆင့္ ေလွ်ာတိုက္ေမွ်ာခ်လာ ခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ ဝါသနာကိုအေျခခံကာ ႀကိဳးစားလာခဲ့ေသာ ဆရာဝန္မ်ားကေတာ့ တစ္စထက္တစ္စ နာမည္ေက်ာ္ၾကားကာ အမ်ားက ေလးစားခ်စ္ခင္ရေသာေအာင္ျမင္သည့္ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾက သည္သာမ်ားေလသည္။

တခ်ိဳ႕ကလည္း ေဆးပညာႏွင့္ ဘြဲ႕ရၿပီးမွ အျခားဝါသနာပါရာ အလုပ္မ်ားသို႔ ေျပာင္းလဲစြန္႔ခြာသြားေလသည္။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ သူ႔အလုပ္ကို စြန္႔ခြာသြားတိုင္း တိုင္းျပည္၌တစ္မ်ိဳးနစ္နာေလသည္။ အထူးသျဖင့္ လူတစ္သိန္းလွ်င္ ဆရာဝန္ (၃၀) ေယာက္ႏႈန္းသာရွိေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ႏိုင္ငံမ်ိဳး၌ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေလ်ာ့ သြားျခင္းမွာ လူ(၃၃၃၃)ဦး၏ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ဟာကြက္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေရႊေရာင္းျခင္းေၾကာင့္ ေရပိုက္ေရာင္းျခင္းေၾကာင့္ ထိုလူ(၂)ဦး၏ မိသားစုမ်ား ခ်မ္းသာ ၾကြယ္ဝေကာင္း ၾကြယ္ဝသြားပါမည္။ သို႔ေသာ ္လူမ်ားစု၏ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ကြက္လပ္ႀကီး ျဖစ္သြားသည္ကိုကား မည္သို႔မွ် အစား မထိုးႏိုင္ပါေပ။ နဂိုထဲကဝါသနာမပါ၍ ဝင္မေလွ်ာက္ခဲ့လွ်င္ ထိုလူႏွစ္ေယာက္၏ ေနရာတြင္ အမွန္ကပ္၍ျပဳတ္က်န္ခဲ့ေသာ လူႏွစ္ဦးလည္း ဆရာဝန္ျဖစ္မည္၊ ႏိုင္ငံ ေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူေတြအတြက္လဲ အက်ိဳးရွိမည္။ ဝါသနာမပါပဲ ေဆးေက်ာင္းတက္ ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္လဲ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလပတ္လံုးေငြကုန္၊ လူပန္းခဲ့သည္မ်ားလည္း သက္သာမည္။ အားလံုးအတြက္ အက်ိဳးရွိမည္ျဖစ္သည္။ ဝါသနာအရျဖစ္လာရေသာဆရာဝန္၊ အင္ ဂ်င္နီယာ၊ ဥပေဒပညာရွင္၊ စစ္ဗိုလ္ စသည္တို႔သည္ ဝင္ေငြဘယ္ေလာက္ပဲ နည္းပါးသည္ျဖစ္ေစ ပညာရွင္မာနေတာ့ ရွိၾကမည္ျဖစ္သည္။ မည္မွ်ဝင္ေငြနည္း သည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ Professional အလုပ္တစ္ခုကို တန္ဖိုးထား ေလးစားမည္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဥပမာေပး၍ ေျပာရလွ်င္တစ္ေန႔ကို ေငြ တစ္သိန္းေပးမည္၊ စာေရးျခင္း၊ စာဖတ္ ျခင္းကို တစ္သက္လံုးစြန္႔လႊတ္ရမည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ဘယ္ေတာ့မွ လက္ ခံမည္မဟုတ္ေခ်။ ေငြသည္ အေရးႀကီးသည္ မွန္ေသာ္လည္း ေလာကႀကီး၌ ေငြ ထက္တန္ဖိုးရွိေသာ အရာမ်ားစြာလည္းရွိ ပါေသးသည္။

အျခားႏိုင္ငံမ်ား၌လည္း ဆရာဝန္ဘြဲ႕ရကာမွ အျခားအလုပ္လုပ္သူမ်ားလဲ ရွိသည္ဟု ေစာဒက တက္ခ်င္လဲတက္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္တိုးတက္ၿပီးႏိုင္ငံမ်ား၌ လူဦးေရႏွင့္စာလွ်င္ဆရာဝန္အေရအတြက္မွာ အလြန္မ်ားျပားသျဖင့္ တစ္ေယာက္ တစ္ေလေလ်ာ့သြားျခင္းမွာ မေထာင္းသာပါ။ ဥပမာ - အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၌ လူတစ္သိန္းလွ်င္ ဆရာဝန္(၅၄၉)ေယာက္ ရွိပါသည္။ ၿဗိတိန္တြင္ လူတစ္သိန္းလွ်င္ ဆရာဝန္(၁၆၆)ေယာက္၊ စကၤာပူတြင္ (၁၄၀)၊ အီတလီတြင္ (၆၀၆)ေယာက္၊ ႐ုရွားတြင္ (၄၁၇)ေယာက္၊ တ႐ုတ္တြင္ (၁၆၄)ေယာက္၊ ျမန္မာတြင္(၃၀)ေယာက္ သာရွိပါသည္။ ရွင္နည္းရာအဂၢလူထြက္ ဆိုသကဲ့သို႔ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ဆရာဝန္မ်ားက ေဆးမကုၾကေသာအခါ တိုင္းျပည္မွာ မိေအးႏွစ္ခါနာဆိုသလို ျဖစ္ေနေပသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ျပဳျပင္ရမည္မွာ မိဘ တို႔၏ (Mind Set) စိတ္ေနစိတ္ထားကို လည္းျပင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေလာကႀကီး၌ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စစ္ဗိုလ္အလုပ္ သာ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ဘိသည့္အလား ထိုလမ္းေၾကာင္းသို႔ မိမိသားသမီးမ်ားကို ဖား စီးငါးစီးအတင္းအဓမၼ ပံုစံဝင္ေအာင ္လမ္းေၾကာင္းေနၾကျခင္းသည္ တကယ္တမ္း၌ ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား၊ ငါ့သားသမီး ဝါသနာႏွင့္ေရာကိုက္ရဲ႕လားဟု တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္မေလွ်ာက္မီ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားၾကဖို႔လိုမည္ျဖစ္သည္။ လူ႕ေလာက၌ ဆရာဝန္အားလံုး လူေတာ္မ်ား မဟုတ္ၾကသလို၊ ဆရာဝန္မဟုတ္သူတိုင္းလည္း လူညံ့မ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ ဝါသနာကို မူတည္၍အံဝင္ခြင္က် ႀကိဳးစားသူမ်ားသည္ သူ႔နယ္ပယ္ႏွင့္သူ အစြမ္းထက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာၾကမည္ျဖစ္သည္။
အေရးႀကီးသည္မွာ လူမ်ားသည္ မိမိဝါသနာပါရာအလုပ္ကို သင္ၾကားခြင့္ရ ၾကဖို႔ပဲလိုပါသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ပါကဆရာ ဝန္ျဖစ္ၿပီးမွေစ်းေရာင္းျခင္း၊ ေစ်းသည္ျဖစ္ ၿပီးမွ အပ္ပုန္းကိုင္ျခင္းစေသာ ကေမာက္ကမကိစၥမ်ား အေတာမသတ္ေအာင္ျဖစ္ လာေနမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း . . . . .

သရဝဏ္(ျပည္)
ကိုးကား -
World Statistics
Jacaranda Atlas (Sixth Edition)

News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)