ခုုေခတ္မွာ အမ်ားဆုံးျမင္ေတြ႕လာတာက ဓမၼကုိ အဓမၼလို႔ ေဟာၾကားလာတာ၊
အဓမၼကုိ ဓမၼဆုိၿပီးေဟာၾကားလာတာ မ်ားစြာေတြ႕လာရတယ္။ ဓမၼရဲ႕ သေဘာ
က သႏၱရသ - ျငိမ္းေအးျခင္းသေဘာရွိတယ္။ အပါယ္ေလးပါးကုိ မက်ေရာက္
ေအာင္ ေဆာင္ထားႏုိင္တဲ့ သတိၱေၾကာင့္ ဓမၼလုိ႔လည္းေခၚတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခုေခတ္မွာ ဓမၼလို႔ အမည္ခံၿပီး ဓမၼနဲ႔ မညီတဲ့သေဘာတရားေတြကုိ မ်ား
စြာေဟာေျပာလာတာေတြ႕ရတယ္။ တရားကုိေဟာၾကားသူ၊ နာၾကားသူဆုိတာ
မျဖစ္ေသးတဲ့ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေပၚေအာင္၊ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ပူေလာင္မႈေတြ
ကုိ ျငိမ္းေအးခ်မ္းသာေအာင္ က်င့္ၾကံၾကတာ၊ အားထုတ္ၾကတာပါ။
ဆရာအတင္မွားလုိ႔ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀သြားတဲ့ လူေတြမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ေနာင္
လည္း ရွိေနအုံးမွွာပဲ။ အရင္ကလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ရွိဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာအ
တင္ မမွားဖုိ႔ေတာ့လုိတယ္။ ဆရာအတင္မွားရင္ တသံသရာလုံးလည္း သြားၿပီ။
ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္က ကပိလမည္တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ က
ပိလမွာ သာဓိနီဆုိတဲ့အေမ၊ သာဂတဆုိတဲ့ အကို၊ တာပနာဆုိတဲ့ ညီမတစ္ဦးရွိ
တယ္။ မိသားစုအားလုံး သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္လာၾကတယ္။ မိသားစုတစ္စု
တည္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခံယူခ်က္ေတြ ကြဲသြားေတာ့ လားရာဂတိေတြလည္း
ကြဲသြားတယ္။
အကုိၾကီးျဖစ္တဲ့ သာဂတက ရဟန္းတရားအားထုတ္လုိ႔ ရဟႏၱာျဖစ္သြားတယ္။
ညီျဖစ္တဲ့ ကပိလကေတာ့ ပိဋကတ္သုံးပုံသင္ယူလုိ႔ တတ္ေျမာက္၊ ေနာက္ေတာ့
တရားေဟာ၊ တရားေဟာေတာ့ အျခံအရံေတြ ေပါမ်ား၊ အျခံအရံေတြ ေပါေတာ့
လာဘ္လာဘေတြ ေဖာေဖာသီသီျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မာန္ေတြတက္၊
မာန္ေတြတက္လာေတာ့ ဓမၼကုိ အဓမၼလုိ႔ေဟာ၊ အဓမၼကုိ ဓမၼလုိ႔ေဟာလာတယ္။
ဒါကုိ အျခားရဟန္းေတာ္ေတြက လမ္းေၾကာင္းမွန္ကုိ တည့္ေပးတယ္။ သြန္သင္
ညြန္ျပ ဆုံးမတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရဘူး။ ရဟန္းေတာ္ေတြကို မထီေလးစား၊ ေမာက္
ေမာက္မာမာဆက္ဆံလာတယ္။ ဂရုစုိက္စရာမလုိဘူး။ ငါ့ပရိတ္သတ္၊ အျခံအ
ရံရွိတယ္။ ငါ့အား ငါကုိးႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ မာန္မာနေတြအ
အရမ္းမ်ားလာတယ္။ ဒါကုိပဲ အေမနဲ႔ ႏွမလုပ္တဲ့သူက ဂုဏ္ယူတယ္။ အားေပး တယ္။ ေျမွာက္ပင့္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ကႆပဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္ၾကီး ဆုတ္ယုတ္လာတယ္။ ကပိလ
အပါ၀င္ အေမနဲ႔ ႏွမလည္း ေသေတာ့ အ၀ိစီငရဲေရာက္ကုန္တယ္။ ဒါဟာ ေသ
ခ်ာ ေတြးၾကည့္ရင္ ဆရာအတင္မွားတာပါ။ မွားေနတာ မွားေနမွန္း သိရက္နဲ႔ မ
ျပင္တာ၊ မာနၾကားခံလာေတာ့ “ငါ့ျမင္း ငါစုိင္း စစ္ကုိင္းေရာက္ေရာက္”၊ ငါ့ေလွ
ငါထုိး ပဲခူးေရာက္ေရာက္” ဆုိတဲ့ စိတ္ျဖစ္သြားတယ္။
ေလာကမွာ ဒါမ်ိဳးေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ အမုန္းခံၿပီး လမ္းေၾကာင္း
မွန္ကုိ တည့္ေပးႏုိင္မဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ဘဲ
ကပိလရဲ႕ အေမနဲ႔ ႏွမလုိ အားေပးေျမွာက္ပင့္လုပ္ရင္ေတာ့ “ဆရာလည္း ေသ ငရဲ
ျပည္၊ တပည့္လည္း သြား ငရဲသား” ျဖစ္ကုန္မွာေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေလာကီပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကုတၱရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆရာအတင္မမွားဖုိ႔လုိတယ္။
ဆရာအတင္မွားရင္ ခုေလာကီလည္း သူမ်ားထက္ ေအာက္က်၊ ေနာက္က် ေန
ရမယ္။ ေလာကုတၱရာမွာလည္း အက်ိဳးမပီး အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မ်က္စိ
ကုိ ဖြင့္၊ နားကုိ စြင့္လုိ႔ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကုိ တည့္ေပးႏုိင္မည့္ ဆရာေကာင္း၊ သ
မားေကာင္းနဲ႔ ေတြ႕ၾကပါေစ။ “ ဆရာအတင္မွား အပါယ္လား” အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ မၾကဳံ
ၾကပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။
-“ေဌး”သာမေဏေက်ာ္ဆရာေတာ္
0 comments:
Post a Comment